Þorbjörg Jóhannsdóttir ætti að frá Fálkaorðuna!

Það er orðinn þétt setinn bekkurinn í Skálholtsdómkirkju þegar ég kem þangað á góðviðrissunnudegi í Júní.  Ég hafði frétt að kirkjukór væri að fara að syngja og ákvað kanna hvernig þeir hefðu það í öðrum sóknum án þess að þurfa að hlusta á prest inn á milli.  Þegar til kom þá var þetta kirkjukór Gnúpverja og Skeiðamanna, sem sagt kór Ólafsvalla og Stóra-Núpskirkju, og stjórnandinn var Þorbjörg Jóhannsdóttir  kirkjuorganisti og tónlistarkennari með meiru og undirleikari Jón Bjarnason kantor  í Skálholti.

Við feðgarnir komumst ekki fyrir á stólum Skálholtskirkju framar en á átjánda bekk. Með því að skáskjóta höfðinu og kíkja milli hausa sá ég fram á fjórtánda bekk en Rúnar sá aldrei nema bakið á manninum fyrir framan sem var prímussinn í Skaftholti, sem er þó ekki tiltakanlega hávaksinn eða breiðvaxinn maður og var í bláum taujakka, fallegum.  Ég hafði ekki áttað mig á þessu útsýnisleysi enda fæ ég yfirleitt að sitja eða standa fremst og horfa á hina.  Vitaskuld á að hækka sætin eftir því sem aftar dregur.  Fimm sentimetra hækkun á röð síðustu tíu bekkina gerir ekki nema hálfs meters hækkun aftast, spillir engu í anatómíu kirkjunnar en myndi gjörbreyta aðstöðu þeirra sem síðastir lenda en það er víst fornkristilegt að reyna að bæta hag þeirra þó það gleymist stundum.

Það sem mig skorti í útsýni var bætt upp með því að hljómurinn í Selfosskirkju eins og hann barst til mín var aldeilis frábær.  Þar lögðust á eitt frábær kór og hinn of lítið auglýsti Skálholtshljómur. Kórinn er býsna góður.  Sautján konur sem stóðu í skjóli þrettán karla sungu það vel að þau gerðu þessa síðdegisstund eftirminnilega.  Ekki spillti það að lagavalið var lýrískt og þjóðlegt og fjölbreytt og ekki of mörg lög og öll umgjörðin svona hispurslaus og eðlileg.  Á ég þar bæði við stjórnandann og Jón Bjarnason organista sem spilaði undir eins og það er kallað og séra Eirík, hin vinsæla uppsveitarprest, sem kynnti lögin og fílósóferaði lítilsháttar svo ekki losnaði maður við að hafa prestinn inn á milli en það spillti engu nema síður væri.

Það kom fram í máli séra Eiríks að kórinn hafði verið á Hornafirði og æft upp þetta prógram vegna þeirra ferðar.

Þorbjörg Jóhannsóttir er einn af þessum snillingum sem gera kristnihald í sveitum mögulegt og ætti að fá fálkaorðu. Hún hefur verið organisti og kórstjórnandi áratugum saman við mjög góðan orðstí og er hálfgerð goðsögn í Hornafirði  og síðustu áratugina í Gnúpverjahreppi og nágrenni, á heimaslóðum en samt ágætlega liðin.  Það er afrek að stjórna þessum kór og gera hann svona góðan, ekki af því að söngvarar séu svo afleitir heldur vegna þess hver þeir eru góðir.  Þarna komu hljómfagrar alvöruraddir úr hverjum barka frá öllum helstu bæjum á Skeiðum og í Gnúpverjahreppi.  Þetta minnti svolítið á lið Real Madrid, eintómar stórstjórnur, en Þorbjörg hafði það framyfir Dóminsíoaní þjálfara Madridinga að henni tókst að stilla þessa strengi saman og hélt aftur af mönnum t.d. var karlmönnum lítið hleypt í einsöng nema þeim Silla (Sigurði Loftssyni) í Steinsholti sem hefur alveg sérstaka og ljúfa rödd og hetjubassanum Hauki Haraldssyni.

Konurnar fengu að spreyta sig meira í einsöng, tvísöng, þrísöng og fjórsöng.  Það eru engin smá efni þar t. d. í Þóru Gylfadóttur og Helgu Kolbeinsdóttur sem sungu einsöng.  Sama má auðvitað segja um Jóhönnu Lillju Arnardóttur, Helgu Guðlaugsdóttur og Bergljótu Þorsteinsdóttur sem sungu í  þrísöng og fjórsöng og svo er auðvitað Kristjana Gestsdóttir viðurkennd Díva.

Nú er strákurinn minn orðinn leiður á bakinu á prímussnum og farinn að greina í hinum flóknu steindu gluggum Nínu Tryggvadóttur pókemon kalla með sverð, byssur og nota bene krossa.  Sagt er að menn séu heilt ár að ná sér eftir að hafa hlýtt á séra Egil Hallgrímsson útlista táknin og myndirnar á öllum 24 gluggum Nínu sem eru alveg sérstaklega einfaldir í allri stíl og myndbyggingu.  En óeirð stráksins kemur ekki að sök.  Þessi frábæri kirkjutengdi uppsveitarkór hefur lokið söngdagskrá sinni á alveg skikkanlegum tíma og hefur vit á því að syngja ekki upp prógrammið aftur þó lófatakið sé gífurlegt og fólk rísi úr sætum í fögnuði sínum.

Kórinn hóf tónleikana á ættjarðarstefinu Hver á sér fegra og Þótt þú langförull, söng svo ýmislegt og náði hápunkti í Nú sefur jörðin sumargræn.  Söng svo aftur margt og endaði á vísum gamals Árnesings Eiríks Einarssonar – Þú Árnesþing við lag Sigurðar Ágústssonar, einkennislagi okkar Sunnlendinga, ef kórar byrja ekki á þessum frábæra saung þá enda þeir á honum.

Heyrðu, annars.  Var ekki bannað að klappa í Skálholtsdómkirkju?  Nú held ég að gamlir biskupar og prestar hafi snúið sér við í gröf sinni!!  En þegar maður hugsar það betur þá er það bara af hinu góða.  Það er bara hollt og gott að snúa sér stundum.  Alla vega vona ég að tilefni til þess verði næg þegar ég er dauður. Léttum hinum framliðnu eilífa lífið.

Ég þakka fyrir mig og strákinn.

(Birtist áður í Dagskránni, sunnlensku fréttablaði)