Sameign eða séreign á auðlindum

Stjórnmál þar sem menn vilja ekki kannast við stjórnmálaágreining eru óþolandi.  Stjórnmál þar sem menn gefa upp rangar ástæður fyrir skoðunum sínum eru siðlaus. Því hripa ég þetta niður að mig vantar skýringar á því af hverju ágreiningur er um það að setja ákvæði um sameign þjóðarinnar á auðlindum sínum inn í stjórnarskrá. Allir virðast vilja þetta nema Sjálfstæðismenn. Þeir gangast hins vegar ekki við því heldur tala um að þetta sé flókið tæknilegt úrlausnarefni. Það verði að vanda vel til verksins svo að það endi ekki með því að dómstólar verði að skera úr um gildi ákvæðisins.  Eru sem sagt allir sammála?  Menn bara mismunandi vandvirkir?  Er það ekki svo, eins og það blasir við, að sameignarsinnar í samfélaginu vilji sameign en séreignarsinnar vilji að auðlindirnar séu í eigu einstaklinga.  Er það ekki svo?  Ef það er svo þá láta séreignasinnar eins og að þeirra skoðuun eigi ekki uppá pallborðið í kosningum.  Segja bara að málið sé flókið. Má ég biðja um það að hver segi sína skoðun í þessu máli.  Ég reikna með að rökin að baki báðum skoðunum séu skynsamleg. Má ég biðja um það að fréttamenn kryfji málið en láti sér ekki nægja að tala gagnrýnislaust við aðila á víxl.

Athugasemdir

[Sveinn Ingi Lýðsson, 4.3.2007 kl. 10:32]

Afhending á einkarétti til fiskveiða til þeirra sem áttu báta og skip á árunum 1980 - 1982 var einhvert mesta óhæfuverk sem íslenskir stjórnmálamenn hafa unnið síðan stofnað var til lýðveldis.  Mér er nákvæmlega sama hvort það er sameign eða séreign á kvótanum.  Það kemur út á eitt.  Það sem skiptir máli er að eðlileg markaðslögmál fái að ráða í þessari atvinnugrein eins og öðrum.

Sérhyggjuhagsmunir einnar atvinnugreinar éta greinina innan frá og valda stórskaða.   Öllhafta og kvaðakerfi eru eitur í mínum beinum og eru til þess fallinn að hefta framþróun og nýsköpun.  Sama furðukerfið er utanumhald á íslenskum landbúnaði.  

Þegar kvótanum var úthlutað var eingöngu hugsað um hagsmuni útgerðarmanna og ekkert annað.  Hvar lágu hagsmunir fiskvinnslunnar, fiskiðjustarfsmanna, sveitarfélaganna og íbúa þeirra sem mest áttu undir góðri afkomu greinarinnar.  Þarna var öllu kippt úr sambandi.  Af hverju eru ekki takmörkuð gæði eins og aflamark og framleiðsluréttur í landbúnaði ekki boðin út til hæstbjóðenda?

Þetta hefur verið gert á vesturstönd USA (Kaliforníu og Washington) með góðum árangri í átatugi.  Þar er fimmtungur aflamarksins boðinn upp ár hvert til næstu fimm ára og svo koll af kolli.  Öllum eru heimil boð, hvort og hvar sem menn eru.  Eina skilyrðið er að bjóðendur séu búsettir í viðkomandi ríkjum.  Þetta hefur leitt til mikillar hagkvæmni þar sem þeir sem styst hafa að sækja og eru með hagkvæmustu útgerðareiningarnar hafa bestu aðstæðurnar.  Þetta tryggir líka að einstakar stórútgerðir geti ekki í krafti fjármagns sölsað undir sig mikið af aflaheimildum.  Í umræðu um fiskveiðistjórnun hefur þetta stöku sinnum skotið upp kollinum en það er eins menn hafi annað hvort ekki skilið eða viljað skilja í hverju kerfið felst.

Að lokum.  Setning kvótakerfisins og síðar framsal aflaheimilda var m.a. ákveðin af stjórnmálamönnum sem höfðu gífurlega fjárhagslega hagsmuni af því að koma kerfinu á og viðhalda því.  Það er þess vegna engan veginn trúverðugt hjá Framsóknarmönnum það þeir vilji skerpa á sameignarákvæðinu.  Minnugur þess hverjir settu þetta þjófakerfi á og hafa varið það með oddi og egg (nema Kristinn H. Gunnarsson) þurfa þeir að slá þennan tón oftar og skýrar til að hljómur hans nái mínum eyrum.  Þetta er einfaldlega lýðskrum af síðustu sort. 

[Hafsteinn Viðar Ásgeirsson, 14.3.2007 kl. 20:52]

Þessi athugasemd hjá þér Sveinn er hreint alveg frábær og hvert orð satt að mínu mati. Það sem verra er og "til að toppa vitleysuna" þá hefur þessum aðilum, sem eru smám saman að sölsa undir sig allar veiðimeimildir þjóðarinnar nánast verið afhent einkaleyfi á vinnslu þess afla sem á land kemur, með því að þeim leyfist að taka "sinn fisk" inní sínar vinnslur á smánarverði sem aðrir framleiðendur verða að keppa við með kaupum af sveltum fiskmörkuðum.

Síðan birtast þessir forréttindaaðilar á uppboðum þegar það dettur í þá og yfirbjóða þar alla aðra í krafti lága verðsins af sínum skipum og kalla gjarnan "jaðarverð" og fyrir þeim verða allir að víkja.