Ísland- hin (ó)spjallaða mey

Við vorum að bjástra við þetta nokkrir háskólastúdentar að setja saman dragskrá fyrir 1. des.  Það snerist allt um herinn og Nato, hugsunin um sjálfstæðið hverfðist um herlaust land.  Hin óspjallaða æska svaf ekki vegna þess að Ísland, hin óspjallaða mey, var  með Natóþáttöku sinni samsek hernaðarglæpum bandaríkjamanna í Víetnam og  herinn var æpandi tákn um ömurleik þessarar staðreyndar.  Og Böðvar Guðmundsson dró herliðið og Ameríkanann sundur og saman í háði og ræðumenn tónuðu herinn burt.  Hjartað sló svo sannarlega á þessum árum og spýtti blóðrauðu um líkamann og Matthías Jóhannesen kallaði okkur landráðamenn í Staksteinum og við fórum í mál sem var sjattlað í bakherbergjum.  Þeir voru hræddir við Rússa sögðu þeir.

Ég veit ekki hvorir vorum vitlausari við eða Moggamenn.  Þeir voru þó fullorðnir, við ungir.  Ef hefði verið borgarastríð á Spáni og við bretar þá hefðum við farið og fallið fyrir lýðræðið. Þannig var það þá.

Nú snýst fullveldið um fjármál. Þjóðin er laus við herinn en komin á hausinn.  Nú deila þeir sem sjá fullveldið í því að hreiðra um sig einir hér í norðrinu og láta innlenda berja sig með skuldasvipum á nokkurra ára fresti og hinir sem sjá fulllveldi þjóðir best borgið í samstarfi við Evrópuþjóðir undir merkjum ESB.  Slagurinn er þó ekki framar um hugsjónir heldur peninga og lífskjör. Þannig hefur hver tíð sinn sjarma.

Til hamingju með 1. des.