Racist violence is growing in Europe, says Council of Europe Anti-Racism Commission report

Strasbourg, 08.07.2010 – The Chair of the European Commission against Racism and Intolerance (ECRI), Nils Muiznieks, today expressed alarm about the general rise in racist violence in Europe. “In the last year there has been a hardening of the immigration debate and a rise in xenophobic and intolerant attitudes in general, including virulent verbal attacks and violent incidents”, he said.

The Chair of ECRI regretted that 29 Council of Europe member states have not yet ratified Protocol 12 to the European Convention on Human Rights, which prohibits discrimination in general, and called on them to do so as soon as possible.

ECRI today published its annual report, which examines the main trends in the field of racism, racial discrimination, xenophobia, antisemitism and intolerance in Europe.

In the report, ECRI expresses its concern about the effects of the economic crisis on vulnerable groups – in particular the rise in unemployment and cuts to social services. The negative climate of public opinion, fuelled by increasingly xenophobic political speech, has led to immigrants being held responsible for unemployment and the deterioration of security.

ECRI calls on European states to apply their laws effectively to prevent and combat racism, intolerance and xenophobia, and to fill the legal gaps that still exist. Although ECRI acknowledges that some states have adopted appropriate legislation, it also stresses that its application “often remains a challenge”.

Other issues of concern for ECRI are the persistence of the widespread police practice of racial profiling, abuses in the fight against terrorism and police brutality against vulnerable groups. The report concludes that:

• Roma and Travellers continue to experience open hostility and social exclusion, as well as raids against their settlements and murders.
• Anti-Black racism persists in Europe, often translated into attacks against this community, and colour related insults are frequent in sports events.
• Muslims continue to be discriminated against in employment, law enforcement, town-planning, immigration and education, and lately they are targeted by specific legal restrictions. States need to do more to encourage tolerance of religious diversity.
• Antisemitism persists in Europe. Attacks on synagogues and Jewish cemeteries and Holocaust denial continue to be issues of concern.

For more information, see http://www.coe.int/ecri

Þorbjörg Jóhannsdóttir ætti að frá Fálkaorðuna!

Það er orðinn þétt setinn bekkurinn í Skálholtsdómkirkju þegar ég kem þangað á góðviðrissunnudegi í Júní.  Ég hafði frétt að kirkjukór væri að fara að syngja og ákvað kanna hvernig þeir hefðu það í öðrum sóknum án þess að þurfa að hlusta á prest inn á milli.  Þegar til kom þá var þetta kirkjukór Gnúpverja og Skeiðamanna, sem sagt kór Ólafsvalla og Stóra-Núpskirkju, og stjórnandinn var Þorbjörg Jóhannsdóttir  kirkjuorganisti og tónlistarkennari með meiru og undirleikari Jón Bjarnason kantor  í Skálholti.

Við feðgarnir komumst ekki fyrir á stólum Skálholtskirkju framar en á átjánda bekk. Með því að skáskjóta höfðinu og kíkja milli hausa sá ég fram á fjórtánda bekk en Rúnar sá aldrei nema bakið á manninum fyrir framan sem var prímussinn í Skaftholti, sem er þó ekki tiltakanlega hávaksinn eða breiðvaxinn maður og var í bláum taujakka, fallegum.  Ég hafði ekki áttað mig á þessu útsýnisleysi enda fæ ég yfirleitt að sitja eða standa fremst og horfa á hina.  Vitaskuld á að hækka sætin eftir því sem aftar dregur.  Fimm sentimetra hækkun á röð síðustu tíu bekkina gerir ekki nema hálfs meters hækkun aftast, spillir engu í anatómíu kirkjunnar en myndi gjörbreyta aðstöðu þeirra sem síðastir lenda en það er víst fornkristilegt að reyna að bæta hag þeirra þó það gleymist stundum.

Það sem mig skorti í útsýni var bætt upp með því að hljómurinn í Selfosskirkju eins og hann barst til mín var aldeilis frábær.  Þar lögðust á eitt frábær kór og hinn of lítið auglýsti Skálholtshljómur. Kórinn er býsna góður.  Sautján konur sem stóðu í skjóli þrettán karla sungu það vel að þau gerðu þessa síðdegisstund eftirminnilega.  Ekki spillti það að lagavalið var lýrískt og þjóðlegt og fjölbreytt og ekki of mörg lög og öll umgjörðin svona hispurslaus og eðlileg.  Á ég þar bæði við stjórnandann og Jón Bjarnason organista sem spilaði undir eins og það er kallað og séra Eirík, hin vinsæla uppsveitarprest, sem kynnti lögin og fílósóferaði lítilsháttar svo ekki losnaði maður við að hafa prestinn inn á milli en það spillti engu nema síður væri.

Það kom fram í máli séra Eiríks að kórinn hafði verið á Hornafirði og æft upp þetta prógram vegna þeirra ferðar.

Þorbjörg Jóhannsóttir er einn af þessum snillingum sem gera kristnihald í sveitum mögulegt og ætti að fá fálkaorðu. Hún hefur verið organisti og kórstjórnandi áratugum saman við mjög góðan orðstí og er hálfgerð goðsögn í Hornafirði  og síðustu áratugina í Gnúpverjahreppi og nágrenni, á heimaslóðum en samt ágætlega liðin.  Það er afrek að stjórna þessum kór og gera hann svona góðan, ekki af því að söngvarar séu svo afleitir heldur vegna þess hver þeir eru góðir.  Þarna komu hljómfagrar alvöruraddir úr hverjum barka frá öllum helstu bæjum á Skeiðum og í Gnúpverjahreppi.  Þetta minnti svolítið á lið Real Madrid, eintómar stórstjórnur, en Þorbjörg hafði það framyfir Dóminsíoaní þjálfara Madridinga að henni tókst að stilla þessa strengi saman og hélt aftur af mönnum t.d. var karlmönnum lítið hleypt í einsöng nema þeim Silla (Sigurði Loftssyni) í Steinsholti sem hefur alveg sérstaka og ljúfa rödd og hetjubassanum Hauki Haraldssyni.

Konurnar fengu að spreyta sig meira í einsöng, tvísöng, þrísöng og fjórsöng.  Það eru engin smá efni þar t. d. í Þóru Gylfadóttur og Helgu Kolbeinsdóttur sem sungu einsöng.  Sama má auðvitað segja um Jóhönnu Lillju Arnardóttur, Helgu Guðlaugsdóttur og Bergljótu Þorsteinsdóttur sem sungu í  þrísöng og fjórsöng og svo er auðvitað Kristjana Gestsdóttir viðurkennd Díva.

Nú er strákurinn minn orðinn leiður á bakinu á prímussnum og farinn að greina í hinum flóknu steindu gluggum Nínu Tryggvadóttur pókemon kalla með sverð, byssur og nota bene krossa.  Sagt er að menn séu heilt ár að ná sér eftir að hafa hlýtt á séra Egil Hallgrímsson útlista táknin og myndirnar á öllum 24 gluggum Nínu sem eru alveg sérstaklega einfaldir í allri stíl og myndbyggingu.  En óeirð stráksins kemur ekki að sök.  Þessi frábæri kirkjutengdi uppsveitarkór hefur lokið söngdagskrá sinni á alveg skikkanlegum tíma og hefur vit á því að syngja ekki upp prógrammið aftur þó lófatakið sé gífurlegt og fólk rísi úr sætum í fögnuði sínum.

Kórinn hóf tónleikana á ættjarðarstefinu Hver á sér fegra og Þótt þú langförull, söng svo ýmislegt og náði hápunkti í Nú sefur jörðin sumargræn.  Söng svo aftur margt og endaði á vísum gamals Árnesings Eiríks Einarssonar – Þú Árnesþing við lag Sigurðar Ágústssonar, einkennislagi okkar Sunnlendinga, ef kórar byrja ekki á þessum frábæra saung þá enda þeir á honum.

Heyrðu, annars.  Var ekki bannað að klappa í Skálholtsdómkirkju?  Nú held ég að gamlir biskupar og prestar hafi snúið sér við í gröf sinni!!  En þegar maður hugsar það betur þá er það bara af hinu góða.  Það er bara hollt og gott að snúa sér stundum.  Alla vega vona ég að tilefni til þess verði næg þegar ég er dauður. Léttum hinum framliðnu eilífa lífið.

Ég þakka fyrir mig og strákinn.

(Birtist áður í Dagskránni, sunnlensku fréttablaði)

Spítali á röngum stað?

Ég get ekki að því gert að mér finnst nýi spítalinn í Reykjavík fyrirhugaður á röngum stað. Þó að hinnýja tillaga sem kynnt hefur verið virðist skárri en aðrar útfærslur þá tekur þetta bákn hlutfallslega allt of mikið pláss af hinni gömlu Reykjavík.   Væri ekki betra að fara með þetta gargan upp fyrir Reykjavík þar sem fljótlegra yrði að koma að honum úr öllum áttum.  Og byggja meira af venjulegum húsum þarna á móti suðrinu?

Fjölskyldubýli á Klambratún?

Það er aldrei nokkur maður á Klambratúni.  Íslendingar kunna ekki að meta svo bletti. Í gamla daga gengu margir skáhallt yfir túnið niður í bæ eða upp í Hlíðar.  Nú sést þar ekkert nema bein tré og nýslegin tún.  Einn og einn skokkari passar sig á að vera nálægt Miklubrautinni.  Á Klambratúni mætti setja upp íslenskt fjölskyldubýli eins og það var fyrir miðja síðustu öld.  Sjö kýr, sextíu kindur, hani, hænur, hundur, hestur, bóndi, húsfreyja, vinnumaður, fjórir krakkar.  Hestarakstrarvél.  Nóg er til af skepnunum og fólkinu atvinnulausu sem myndi ganga til allra verka, á vöktum,  í búningum sínum, árið um kring.  Allir grunnskólakrakkar og leikskólakrakkar myndu koma þarna árlega og tugþúsundir ferðamanna innlendir sem erlendir. Þarna ætti að setja upp styttu af  Torfa í Ólafsdal með ljáinn og vísa áhugasömum vestur í Dali.

Svona sögubýli myndi þrífast í hringiðunni þar sem fólkið er.  Hefur verið reynt í fábýlinu og er vonlaust þar.

Klambratún æsku minnar endurborið!

Klambratún æsku minnar komið aftur. Þakka ykkur fyrir borgarfulltrúar skynseminnar.  Haldiði áfram.  Lagiði Skáldastíg upp að Unuhúsi og merkið hann. Merkið gönguleið Þórbergs og Erlendar í Unuhúsi þegar Erlendur sótti Þórberg í Bergstaðastrætið þar sem hann var að dauða kominn af hungri.  Fæddist ekki Halldór Laxness við Laugarveginn?  Hvar?  Hvar er sýningin um Guðjón Samúelsson?  Möguleikarnir til þess að gera Reykjavík að skemmtilegri borg eru óþrjótandi nú. Haldið áfram að gera lífið skemmtilegt.

Perla í annars misjafnri borg!

Ég sé að Jónas Kristjánsson hefur verið að borða hjá Brynjari Eymundssyni í Höfninni í Reykjavík sem er nýtt veitingahús í vísi að nýju hugsanlega frábæru bryggjuhverfi í Reykjavík.  Upp fyrir mér rifjaðist að ég var þar fyrir skömmu og reit um komu mína í Eystra-Horn en Brynjar er Hornfirðingur með stórum staf.  Hér kemur pistillinn:

 Nokkuð er umliðið en bragðið af Halableikjunni geymist enn í mínum fína heilaberki þó hún sé löngu farin af tungunni þar sem hún bráðnaði í sólskininu við smábátahöfnina í Reykjavík við eikarborð á annarri hæð í gömlum beitningaskúr sem nú geymir fallegan og stílhreinan matsölustað hjónanna snillingsins og Hornfirðingsins Brynjars Eymundssonar og konu hans  Elsu Guðmundsdóttur.  Ég er kominn þarna til að borða með spúsu mína Svöfu og son minn Rúnar sem fer strax að svipast um eftir frönskum kartöflum á matseðlinum.

Við höfnina

Þarna við Geirsgötuna í Reykjavík með Slippinn á aðra hönd og þar sem var fiskverkun Jóns Ásbjörnssonar á hina ofan í höfninni sem státar af trillum af öllum sortum og hvalskoðunarskipum, eitt, Andrea heitir það,  er meira segja rekið af afkvæmi Unnsteins og Gerðu á Fiskhólnum, Írisi Dóru og manni hennar Hilmari Stefánssyni og annað af syni Sveins á Dýhóli, þarna er að spretta upp lítið en skírt afmarkað veitingahúsahverfi þar sem áður stóðu niðurnýdd langhús, beitningaskúrar sem voru að grotna niður og Brynjar og Elsa eru í hjarta hverfisins, dag og nótt í níu vikur voru þau að gera húsið upp og opna alhliða veitingastað 12 dögum áður en ég og mín fjölskylda mætum og tökum til matar okkar.

(Á borðinu lá myndaalbúm sem í voru myndir af vikunum níu.  Fokheldum niðurnýddum skúr án rafmagns, breytt í þennan fallega og notalega stað.  Elsa á heiðurinn af hönnuninni; rósótt veggfóður og panell, gamlir munir úr skúrnum, krosssaums veggteppi, gamlar ljósmyndir frá Reykjavík, fallegt leirtau og þægilegir stólar).

Fyrstur innfæddra

Frúin pantar sér ljúffengan fisk, rauðsprettu úr Faxaflóanum.  Við skynjum bæði að þetta er alvöru, maturinn er svo fallega framreiddur að við tímum varla að byrja.  Brynjar var fyrstur innfæddra úr Austur-Skaftafellssýslu til að nema kokkun og er viðurkenndur meistarakokkur, vann Norðurlandamót í greininni 1985 en eins og sönnum öldungi sæmir er hann aðallega í því að gefa bendingar núna og smakka, á vettvangi er annar Norðurlandameistari, nýr slíkur, ungur Steinn Óskar Sigurðsson, flateyringur, er í landsliðinu,  greinilega maður sem veit hvað hann er að gera.  Strákurinn pantar fiskibollur sem honum finnast ekkert sérstakar en við föllum alveg fyrir, ekta heimalagaðar mömmufiskibollur, strákurinn vill meira og norðurlandameistarinn snarar fram samloku með skinu og osti og frönskum sem eru mótaðar í stafi og krakkinn lærir að lesa á meðan hann spænir þetta í sig, alsæll.

Tengsl við upprunann

Niðri sé ég mynd af Eymundi heitnum Sigurðssyni hafsögumanni eða lóðs eins og hann var kallaður. Myndralegur, eftirminnilegur maður, pabbi Brynjars.  Þarna er líka mynd af föður Elsu sem var bryti (bryti er sá sem er bæði kokkur og þjónn, vissuð þið það?) á Gullfossi áratugum saman, Guðmundur Þórðarson hét hann og líka kokkur á frægum hótelum eins og A-glamaritan d´Anglaterre í Köben sem Íslendingar áttu á ofboðsskeiðinu.  Þau Elsa og Brynjar tengja staðinn með þessum hætti við uppruna sinn Hornafjörð og Reykjavík.  Ég er þannig alveg viss um það að með Halableikjunni minni hafa verið kartöflur frá Seljavöllum og ísinn á eftir, en við pöntuðum okkur auðvitað eftirrétt, var besti ís í heimi sem sagt frá Brunnhóli í Mýrum.  Hann var oná Fáskrúðsfjarðarköku sem var ágæt súkkulaðikaka en strákurinn vildi ekki borða saman köku og ís, fannst það ekkert flott og fékk bara ís. (þarna var líka makríll frá Ómari Franz og önd frá Reyni á Hlíðarbergi). Ég gleymi að spyrja Brynjar hvort hann bjóði ekki uppá lúru sem Lukka lagði honum í munn barni.

Klukkan er að verða tvö og það fer að færast líf í höfnina.  Útlendur ferðamannahópur sem þarna hafði verið í borðhaldi er að stíga um borð í fallegan bátinn hennar Dóru og fyrir höndum er sjálfsagt tveggja, þriggja tíma sigling um sundin, þeir eru orðnir þrír aðilarnir sem gera út á þetta þarna, sigla mót Esjunni og reyna að sjá hoppandi hvali.  Það er trillukarlafílingur hérna segir Brynjar okkur, flottar týpur svona eins og Jón Sveinsson og þessir kallar voru þegar ég var að alast upp. Þó þetta sé í Reykjavík þá er stemningin ekki svo ólík því sem er víða um land.

Til lukku með staðinn

Brynjar sem rak ásamt Elsu veitingaþjónustuna Veislan í ein 13 ár, Heitt og Kalt í 5 ár, starfaði á  Gullna Hananum fyrir þann tíma er kominn í Höfn þó ekki sé hann mjög gamall.  Höfnin er í Reykjavík við höfnina en dregur nafn sitt og menningu af höfninni á Höfn þar sem drengurinn ólst upp á sjávarkambinum hjá móður sem kenndi honum, og Óðni ef út í það er farið, listina að elda.  Og hann var svo heppinn að finna sér konu sem líka er frá hafinu og saman hafa þau komið sér upp forvitnilegum veitingastað í hjarta gömlu hafnarinnar í Reykjavík.

Til lukku með staðinn Brynjar.  Ég ætla að koma aftur.

Budduvænn staður

Staðurinn:  Rúmar  um 90 manns í sæti. Alhliða veitingastaður samt með greinilega áherslu á fiskrétti, opið frá 11:30 á morgnana til 10 á kvöldin, 11 um helgar. Matur frábær. Þjónusta góð.  Verð:  Meðlahóf sýndist mér sem sagt budduvænn staður.  Heildareinkunn:  Þetta gerist ekki betra.  Ekta hafnarfílingur líkt og maður sé kominn í Bryggen í Bergen. Þetta litla hverfi gæti orðið perla í annars misjafnri borg.

 

Dómurinn í Strazburg!

Horst Michael Schalk and Johann Franz Kopf, eru Austurríkismenn fæddir 1962 og 1960 og búa í Vín. Tveir karlmenn í sambúð.

Þeir hafa farið fram á að fá að ganga í hjónaband en því verið hafnað af Austurrískum stjórnvöldum. Mannréttindadómstóllinn Í Strasburg hefur nýverið komist að þeirri niðurstöðu að ekki sé tilefni til að kveða upp úrskurð gegn þeirri ákvörðun Austurrískra stjórnvalda.  Málið var höfðað með tilvísun til 12. Og 14. Greinar Mánnréttindasáttmála Evrópu en þessar greinar fjalla um rétt fólks til hjónabands og fjölskyldulífs.  En hvað þýðir þetta:

Á mannamáli þýðir þessi dómur það að hvert ríki fyrir sig geti ákveðið það lagalega hvort
að samkynhneigðir geti gengið í hefðbundið hjónaband (þ.e.a.s. hvort að ein
hjúskaparlöggjöf sé) en sé ekki bundið af 12. grein eða 14. grein Mannréttisáttmála
Evrópu sem fjalla um rétt fólks til hjónabands og fjölskyldulífs.  Þessi niðurstaða var
4-3 varðandi 14. grein.  Kjarninn kannski þessi:

The Court underlined that national authorities were best placed to assess and respond to
the needs of society in this field, given that marriage had deep-rooted social and
cultural connotations differing largely from one society to another.

Punkturinn er að Dómstóllinn telur með 4 atkvæðum gegn-3ur að ríki þurfi ekki að breyta
lögum sínum til þess að samrýmast Mannréttindasáttmálanum að þessu leyti- nægilegt sé að
vernda sambúðarformið þar sem ekki sé orðið um almenna siðvenju að ræða. Þau þurfa þess
ekki og Austurríki hefur ekki gert það.
Annars er um þetta auðlesið:
http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/view.asp?action=html&documentId=870475&portal=hbkm&source=externalbydocnumber&table=F69A27FD8FB86142BF01C1166DEA398649

þau níu ríki þ.á.m. Ísland sem samþykkt ein hjúskaparlög eru samt til fyrirmyndar enda er
ekki verið að fjalla um hvort að hér sé um æskileg mannréttindi að ræða eða ekki. 
Pendúllinn er að snúast og Dómstóllinn mun örugglega eins og hann gefur í skyn breyta
niðurstöðu sinni þegar fleiri ríki hafa farið í fótspor þeirra níu sem til fyrirmyndar
eru.

Það var skaði að ekki skyldi reyna á viðauka nr. 12 við Mannréttindasáttmála Evrópu( en
hvorki Austurríki né Ísland hafa staðfest hann). Viðaukinn bannar hvers konar mismunun og
mannréttindafólk á Íslandi ætti að berjast fyrir staðfestingu hans.

Undarlegur ótti við ESB!

Undarlegur ótti sem hefur gripið um sig meðal Íslendinga við ESB.  Þetta er bandalag sem upphaflega er stofnað af  6 þjóðum í Evrópu brenndum af stríðsátökum, stofnað til friðar og farsældar, aðildarþjóðirnar eru nú 27.  Ísland er aukaaðili í gegnum evrópska efnahagssvæðið og  undirgengst nú um 80% af sameiginlegum ákvörðunum bandalagsins.

Ástæðan fyrir því að ég styð aðildarferlið er ekki endilega sú skoðun mín að kjör almennings muni batna á Íslandi við inngöngu og byggð muni styrkjast í dreifbýli. Ástæðan  er sú að innan bandalagsins fer fram mikilvægt mannréttindastarf.  Evrópusambandið hefur tekið forystu í öllu sem lýtur að vinnuréttarmálum, neytendamálum og hefur í veröldinni lagt lóð sitt á vogarskálar friðar og farsældar.  Evrópuráðið heldur forystunni í mannréttindamálum í okkar heimshluta.  Ekkert markvert hefur gerst á þessum sviðum innan þjóðríkjanna án frumkvæðis ofangreindra samtaka.

Það er búið að ljúga því að íslenskum bændum að útlendingar komi og taki jarðir þeirra, vatnið og fiskinn.  ESB aðild opnar ekki á nokkuð slíkt.  Hún ætti þvert á móti vernda auðlindir gegn ásókn gírugra innlendra sem erlendra aðila.

Sjálfstæðisflokkur til fyrirmyndar!

Ein af meinsemdum íslenskra stjórnmála og ástæðan fyrir því að þrír af höfuðflokkum í landinu Íslandi eru klofnir niður í rót er sú að þeir taka ekki afstöðu í grundvallarmálum. Flokkarnir eru frekar félagsleg og genetísk  fyrirbæri en skoðanahópar.  Hver flokkur reynir að rúma allar skoðanir.  Í staðinn fyrir að leitast við að leiða lofa þeir kjósendum því að skoða málin.  Þetta er meira framgengið hér en annars staðar nema þá hugsanlega í ennþá minni ríkjum.  Útkoman er stjórnmálaíf sem skilar ekki árangri heldur flýtur áfram frestandi og fumandi.

Nú hefur Sjálfstæðisflokkurinn sem hefur gengið lengst í þessu sem öðru breytt um takt. Tekið upp afgerandi stefnu í  ESB málum.  Hann er einfaldlega á móti inngönguþreifingum Íslands í ESB svo það sé nú orðað með einföldum hætti. Áður hefur hann tekið eindregna afstöðu með kvótakerfinu. Tekið eindregna afstöðu með einkavæðingu hvers konar.  Hann er smám saman að haska upp um sig buxurnar og taka afstöðu í málum. Samfylkingin hefur gert þetta í ESB málum en mætti gera í fleiri málum. VG eru eins og þeir eru.  Framsókn ein er þannig að þeir sem hana kjósa vita ekkert hvað þeir fá.  Í stað þess að vera miðjuflokkur sem tekur afstöðu til mála liggur miðja allra mála um flokkinn þveran.

Sjálfstæðisflokkurinn er sem sagt til fyrirmyndar eins og svo oft áður.

Ljós hennar er ekki myrkur!

Það er  í dag sem lögin um ein hjúskaparlög taka gildi, ekki satt?  Þetta er fallegur dagur.  Við höfum náð mikilsverðum áfanga í átt að því Íslandi að allir séu jafnir fyrir öllum lögum án tillits til nokkurs skapaðar hlutar.

Hvorki kynhneigð, kyn, uppruni, litarháttur, né nokkuð annað ómálefnalegt má mismuna fólki gagnvart lögum  En setning laga eru ekki nóg.  Framkvæmd þeirra á og þarf að vera mismununarlaus.  Enginn á að upplifa það að uppruni hans kyn, kynhneigð eða annað slíkt krefjist tilfæringa, skapi vandamál í fullnustu lagalegra réttinda þeirra.  Með öðrum orðum: Enginn á að þurfa að ganga milli Pontíusar og Pílatusar svo notaður sé frægur ruglingur.

Biskup Íslands hefur staðið sig vel á síðustu metrunum. Helgisiðanefnd kirkjunnar sömuleiðis. Auglýsendurnir áttatíu hafa bjargað orðspori kirkjunnar.  Þessir áttatíu eiga sér marga skoðababræður og systur sem voru ekki með vegna þess að þau vildu ekki auglýsa með þessum hætti.  En auglýsingin er snilld.  Hún sýnir að íslenska kirkjan er ekki að daga uppi eins og tröll í dagskímu.

Hún er ekki tröll.  Ljós hennar er ekki myrkur.

Og áfram vinnum við að fordómalausu samfélagi á vettvangi kirkju og utan.