Kirkjan og þagnarskyldan!

Það er engin vafi á því að kirkjan vill og telur að prestar og aðrir innan hennar eigi að hlíta landslögum þ.m.t. vitaskuld barnaverndarlögum.  Í reglugerð um meðferð kynferðisafbrota innan kirkjunnar segir þannig m.a.

2. gr. Ef meint kynferðisbrot varðar barn, skal talsmaður eða sá sem hefur vitneskju um ætlað kynferðisbrot, gegna skilyrðislausri tilkynningaskyldu til hlutaðeigandi barnaverndarnefndar sbr. 16. og 17. gr. barnaverndarlaga nr. 80/2002.

Hitt er ennfremur ljóst að presta greinir á um það hvort að tilvísun í þá skyldu eigi að  vera í siðareglum.  Sumir ganga meira að segja það langt að halda því fram að engar mannanna kvaðir geti bundið prest.  Hann sé bundinn þagnaskyldu um allt það sem hann upplifi frá skjólstæðingi sínum  og eigi það með öðrum orðum aðeins við eigin samvisku hvort hann segi frá vitneskju sinni.  Þeir hinir sömu benda á að þetta sé grundvöllur starfs sálusorgara. Ella sé það marklaust.

 Þessa þversögn í starfi sálusorgara sjá reyndar allir sem nenna að hugsa málið.

Um þetta skapast flóknar og miklar umræður ekki bara hjá prestum heldur líka læknum, sálfræðingum og jafnvel lögfræðinum hvað varðar trúnað við skjólstæðing sinn.

Flestir, langflestir prestar sjá þó ekki vandamálið og myndu aldrei brjóta barnaverndarlög né önnur lög.  Menn geta leikið sér að því að búa til dæmi þar sem samviskan og löghlýðnin gætu stangast á en í veruleikanum eru leiðir til þess að samræma þetta tvennt.

Hvorki kirkjan, né mikill meirihluti presta, telur sig hafna yfir lög í neinum skilningi. Leiðinlegt er að sjá  þessa síbylju  að Prestar.......telji hitt eða þetta..þegar aðeins er hugsnalega um lítinn minnihluta að ræða. Ég ætti kannski að taka Vantrú/Smuguna og aðra í tíma í því hvernig eigi að forðast alhæfingar því að alhæfingar leiða til þess að saklaust fólk er haft fyrir rangri sök og kallast rasismi þegar um fólk eða þjóðarbrot er að ræða.

Það má segja að það sé tízka í fjölheimum að ætla prestum allt illt og ég get sagt ykkur að það fer örugglega í sálartetrið á mörgum klerkum sem telja sig vera að gera góð-verk alla daga.

Það er að verða jafn erfitt að vera prestur og eins og það  var að vera framsóknarmaður á meðan menn voru það.

Athugasemdir

[Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson, 14.8.2010 kl. 07:28]

Guð fyrirgefi þeim sem bæði voru framsóknarmenn og prestar.

[Baldur Kristjánsson, 14.8.2010 kl. 10:41]

Loksins kom einn humoristi sem las til enda. Kv. B

[Rúnar Þór Þórarinsson, 16.8.2010 kl. 20:09]

Já, ég get rétt ímyndað mér erfiðleikana sem eru í því fólgnir.

Það hlýtur að vera nánast ómögulegt að hanga á kennisetningum þegar umheimurinn gefur svona mikinn skít í þær. Þá er ég að tala um Framsóknarflokksmennskuna.

Það er áreiðanlega enn erfiðara að hanga á roðinu sem prestur í dag þar sem veröldin djöflast öll á hinum endanum, organdi og gólandi. Prestum gengur flestum gott eitt til, þótt þeir eins og aðrir viti ekki alltaf hvernig þeir eigi að bera sig að.

Það er klárlega minnihluti þeirra sem stillir sér undir hempuna í því skyni að komast í návígi við varnarlaus börn eða andlega viðkvæmar konur í kynferðislegum tilgangi (þ.e. til að þukla, kúga eða jafnvel nauðga þeim). Orðstórt fólk ætti að spyrja sig hvort ekki sé of mikil tortryggni að halda slíku fram?

Það er ljóst að starfsstéttin er að ganga í gegnum mikla erfiðleika. Opinbert er orðið níðingsverk biskups, prestar misnota traust barna og foreldra hingað og þangað og trú fólks á kerfinu sem á að taka þessu, dvínar þegar hylmt er yfir og horft er upp á hundruðir venjulegra borgara sem koma saman til að styðja kynferðisglæpaprest. Auðvitað líður kirkjan og heiðarlegir prestar fyrir slíkt!

Og svo auðvitað trúin - eða Guð sjálfur - sem þarf að horfa á talsmenn sína á jörðunni misnota saklausan söfnuðinn án þess að geta nokkuð að gert.  Auðvitað líður trúin fyrir svona vesen sem ákveðinn hluti presta lendir í. Þeir eiga jú að standa fyrir siðvitund og kærleik, ekki ofbeldi og misnotkun.