Í þessum efnum skil ég ekkert í henni Ingibjörgu!

Ég mótmæli þeirri ætlun íslenskra stjórnvalda að draga saman útgjöld vegna þróunarsamvinnu um 1,6 milljarð.  Ef af verður verður framlag okkar til þróunarsamvinnu 0,24% af þjóðarframleiðslu í stað 0,35% eins og stefnt hafði verið að.

Verði þetta af veruleika verður við einir í hópi með Bandaríkjamönnum sem slubbertar í þróunarverkefnum en flestar nágrannaþjóðir okkar eru um eða nálgast 1% af þjóðarframleiðslu í samræmi við markmið Sameinuðu Þjóðanna.  Þrátt fyrir erfiðleika okkar eigum við ekki að skera niður þarna.  Það er ekki við hæfi.

Við eigum að stórauka okkar aðstoð og bjóða fram mannafla sem víðast í hjálparstarfi.  Til lengri tíma litið er einnig af þróunarstarfi beinn fjárhagslegur ávinningur.

Í þessum efnum skil ég ekkert í henni Ingibjörgu.

Ný- Framsókn Bjarna í augsýn?

Það er eftirsjá af Bjarna úr þinginu þó hann passaði aldrei alveg inní myndina með bláklæddu sléttgreiddu strákunum.  Bjarni þurfti ekki að segja af sér.  Hann hefði vel getað sagt: Þetta var léleg hugmynd/brandari sem aldrei hefði orðið að veruleika. Ég hringdi strax í aðstoðarmanninn til þess að slá þetta af!  Ég sjálfur þekki Bjarna af því að láta sér detta ýmislegt fáránlegt í hug en draga það jafnóðum til baka því að maðurinn er heiðarlegur - enginn neðanbeltismaður.  Hins vegar er hann harðskeyttur og óþægilega fastur fyrir í skoðunum.  það er t.d. vandséð hvernig hann hefði unað sér í þingflokki sem allur hefði snúist á ESB sveifina.  Að dómi Bjarna eru það ekki Framsóknarmenn sem þannig láta.  Kannski stofnar hann nýjan Framsóknarflokk þegar séð er að Valgerður verður formaður. Sá gæti heitið Nýi Framsóknarflokkurinn í  stíl við Nýja Landsbankann, nýja Glitni og hið nýja Kaupþing.  Hið þjóðlega bændaelement sem hatar ESB eins og pestina og vill helst úr EES væri fúst til að fylgja honum og hver veit nema Guðni skreiddist undan braki síns gamla flokks til liðs við félaga sinn.  Í þeim flokki fengju þeir þjóðræknu íhaldsmenn skjól sem vilja að Ísland búi að sínu og vilja ekki láta kenna sig við sósíalisma Vinstri grænna eða skrifa upp á umhverfisstefnu þeirra.  Og hver veit nema hinn þjóðrækni krónumaður Davíð Oddsson renni þangað hýru auga í einangrun sinni. Varla mun hann sitja kjur í ellinni frekar en Egill Skallagrímsson en skapferli þeirra er svipað og þeirra Bjarna ekki ólíkt.

Guðni einn á báti?

Vitræn umræða útilokuð!

Ágreiningur í ESB málum er erfiðari í Framsókn en í öðrum flokkum vegna öfga þeirra sem eru á móti aðild. Einangrunarstefnan á fyrst og fremst rætur sínar í íhaldssömu bændaelementi í Framsókn og lifir í Bjarna Harðarsyni og Guðna Ágústssyni sem hefur misst leiðtogasætið í flokknum með því að skynja ekki kall tímans. Þessi element hata ESB, í ESB raungerist allt hið illa...í Brussel eru spillt skriðdýr, samviskulaus möppudýr sem gína yfir fullveldi þjóða með það ódulda markmið að skapa hér í heimi ný Sovétríku ef ekki nýtt þriðja ríkið sem yrði þá væntanlega fjórða ríkið. Íslendingar sem aðhyllast þátttöku vilja selja sjálfstæðið, fórna því, gefa fiskimiðin, útrýma bændum, gefa útlendingum auðlindirnar svo fáir orðaleppar séu týndir til.  Vegna þessara öfga hefur öll vitræn umræða verið útilokuð og þess vegna hefur Framsóknarflokkurinn verið meira og minna óstarfhæfur undanfarinn áratug eða frá því að Davíð Oddsson hætti að halda honum saman en hann var sverð og skjöldur þessa öfgahópa í Framsókn og kom í veg fyrir það að Halldór Ásgrímsson kæmist nokkuð upp á dekk í Evrópumálum.

Bjarni íhugi stöðu sína

,,Ég hef fengið ábendingar........"

Á tímum óreiðunnar fer allur tíminn í óreiðuna.  Líkja má ástandinu við stríðstíma.Allur tíminn fer í það að hugsa um óreiðuna, stríðið. Gríðarleg orka fer til spillis.

Við kjósum tiltekið fólk til að sjá til þess að það ríki sæmilegur friður og efnahagslegt umhverfi sé stöðugt.  Þá geta almennir borgarar haldið sig við bókmennntir og listir, barnauppeldi eða annað það sem þeir eru vel náttúraðir til, auk vinnu sinnar.

Nú hefur þetta klikkað.  Tími manns fer í áhyggjur og hagfræðilegar pælingar og reyndar siðfræðilegar um réttlæti og ábyrgð. Þannig er um flesta. Þetta er komið á sjöundu viku og nú eru menn byrjaðir að tala um það að nýju bankarnir kynnu að fara á hausinn og landið sjálft.

Meðal almennings er það vaxandi krafa að stjórnvöld lýsi strax yfir þeim ásetningi sínum að ganga í Evrópusambandið og taka upp evru, skipt verði um forystu í Fjármálaeftirliti og Seðlabanka og boðað verði til alþingskosninga. Þetta þarf að gerast.

 Fyrr en mótuð verður einhver sæmilega trúverðug leið upp mun ég hvorki snúa mér til veggjar eða snúa mér að bókmenntum og listum. Ég hygg að svo verði með flesta. Ég ætla t.a.m. niður á Austurvöll næsta laugardag.

Og svo kallst sé á við Björn Bjarnason: ,,Ég hef fengið ábendingar um að fleiri velti þessu fyrir sér”

Reiðistjórnun fjölmiðla!

Ég er orðinn þreyttur á þessum námskeiðum í reiðistjórnun sem ég fæ þegar ég horfi á fréttir sjónvarpsins.  Sálfræðingar og gervisálfræðingar eru dregnir fram fram til að segja okkur að við séum að fara í gegnum eitthvað reiðistig.  Líðan okkar sé skiljanleg, við verðum bara að átta okkur á henni – síðan kemur þá væntanlega fyrirgefningin og sættin.  Flaggað er sálfræðikenningum sem eiga fyrst og fremst við þegar fólk missir ástvini. Mér finnst hin opinbera fréttastofa vera að tala svolítið niður til fólks.  Veriði bara róleg þið eruð á ákveðnu stigi.

Verður jörðin óbyggileg!

Hér heyrir maður Peter Schiffer spá kreppunni með óhugnanlegri nákvæmri og Arthur Laffer helsta efnahasmógúl Regans, sem Bogi tólk viðtal við og kom hér á síðasta ári, mótmæla næstum því hæðnislega.  http://www.youtube.com/watch?v=LfascZSTU4o

Hlustandi á þetta minnist ég þess að breskur vísindamaður hefur spáð með rökum mjög hröðu brotthvarfi lífvænlegra skilyrða á jörðinni vegna umhverfishitnunar af manna völdum. Sá talar um tuttugu ár þangað til mannlíf eins og við þekkjum það tilheyri sögunni. Þeir eru til sem telja sig hafa efni til að hæðast að honum.

Það góða við þetta síðara er að þá verður efnahagskreppan hjóm eitt. 

 

Hvar liggur grunnlína félagslegrar ábyrgðar?

Þetta er til fyrirmyndar.  það þarf að taka af alvöru á málefnum þeirra sem eru atvinnulausir.  Hluti vandans er auðvitað hvað atvinnuleysisbætur eru sorglega lágar, 136 þúsund krónur á mánuði. það er ekki hægt að lifa á því og borga um leið af húsnæði.  Atvinnuleysisbætur eru svona lágar til þess að þær fari ekki upp úr lágmarkskaupi.  Satt að segja er lágmarkskaup sorglega lágt.  það er heldur ekki hægt að lifa á því.  Kannski ættu atvinnuleysisbætur að vera hlutfall af þeim launum sem viðkomandi hafði, líkt og er um fæðingarorlof?  Hvers vegna ekki?  Hvert er annars hlutverk atvinnuleysisbóta?  Að halda fólki á lífi fram að næstu uppsveiflu?  Kannski ætti að skylda fólk til að greiða í eigin atvinnuleysisbótasjóð?

Annars snýst þetta um réttindi og skyldur í einu samfélagi. Er það frumskylda samfélags að sjá þegnum sínum fyrir vinnu? Fyrir framfærslu?  Hvar er grunnlína félagslegrar ábyrgðar? Er ríkið eitthvað meira en hópur skattgreiðenda sem vill komast sem léttast frá öllu saman? Eiga kannski Rauði Krossinn, kirkjur og Hjálparstofnanir að sjá um atvinnulausa, fleyta þeim yfir jólin?  Hvernig nær maður þá í þá sem láta ekki bæra á sér, stara bara á vegginn og arga á börnin?  það er margs að spyrja?

Sérstök námsbraut fyrir atvinnuleitendur

Íslendingum lífsnauðsyn!

Sammála þessu í meginatriðum. Innganga í ESB er Íslendingum lífsnauðsynleg ætli þeir að halda hlut sínum í samfélagi þjóða á 21. öldinni.  Ef við tökum ekki þetta skref en eyðum næstu árum í það að ræða við Björn Bjarnason hvort við ættum frekar að nálgast Bandaríkin en Evrópu eða Steingrím J. um það hvort við ættum frekar að ganga í Noreg þá verður hér landflótti. Fólk er orðið þreytt á að láta spila burt eigur sínar og lífskjör í verðbólgu eða gengisbreytingum og mun í vaxandi mæli sækja í stöðugri samfélög.

Nóvemberáskorunin

Endurbirtur pistill um atvinnuleysi -þann bölvald!

Að missa vinnuna og verða atvinnulaus er eitt það allra versta sem getur hent nokkurn mann fyrir utan það að sjálfsögðu að missa barn eða maka.  Það er skelfilegt áfall.  Þér líður eins og þú sért einskis virði. Þú hefur stórkostlegar áhyggjur af framtíð þinni. Þér finnst þú hafa brugðist sem faðir, móðir, maki, sonur, dóttir.  Sértu þunglynd(ur) að eðlisfari er þetta lífshættuleg staða. Þú reynir að halda andlitinu út á við en heima er grátið, starað, rifist eða tekið úr viskíflösku.  Í atvinnuleysysskráningunni eru biðraðir svo allir geti horft á þig vel og lengi. Stéttarfélagið býður upp á fundi með öðrum ,,lúserum”. Farir þú þangað, sem er ólíklegt, líður þér ennþá ver á eftir.

Fyrst trúirðu því jafnvel að þetta sé tækifæri. Þú hefur heyrt þá sem aldrei hafa upplifað neitt tala um að þegar einn gluggi lokist þá opnist þrír.  Þú heldur þess vegna að það komi símtal eða tölvupóstur. Þú hringir kannski í tvær eða þrjár áttir og heldur að gluggar sperrist upp. En það gerist ekki.  Veruleikinn staðfestir það að þú ert einskisnýt manneskja og vinalaus. Á þessu stigi byrja sjálfsvísgshugsanir að sækja að.

Ef vinur þinn eða kunningi er atvinnulaus skaltu gera þér erindi við hann.  Ekki hringja bara til að spyrja hvernig honum líði.  Hann ber sig vel og bandar frá sér einhverri aumingjasamúð. Fáðu hann með þér í eitthvað.  Athugaðu í vinahópnum hvort það vantar ekki manneskju í eitthvað sem kemur viðkomandi út á meðal fólks

Hættan er sú að þeir sem stjórna samfélögum hafa sjaldnast upplifað atvinnuleysi.  Þetta eru yfirleitt fólk sem hefur sjálft verið tekið fram yfir aðra. Ef stjórnendur hefðu sára reynslu í bakpokanum að þessu leytinu til myndi það horfa til atvinnulausra þegar vantaði fólk í ráð og nefndir, vinnuhópa, starfshópa. Það myndi ekki skipa sama vel haldna hópinn í allt.  Nú sem aldrei fyrr þurfum við fólk sem er hafið yfir vina -, klíku- og flokkapólitík.  Það þarf nefnilega svo ofboðslega lítið klapp á kollinn eða örvun til að bjarga heilu mannslífi, til þess að endurvekja mannsæmandi feril, til þess að tryggja hamingju barns atvinnulausrar móður eða atvinnulauss föður. Og hinn atvinnulausi er ekkert síður hæfileikaríkur en sá sem hangir á vinnu sinni.

Það er þvaðrað um samstöðu og að leggja hvort öðru lið og að standa saman. Þetta syngja þeir sem trjóna efst á haugnum. Slíkt tal er yfirleitt innantómt kjaftæði og hljómar sem háð í huga hins afskipta, því að hann veit að orðum fylgja sjaldnast athafnir sem gagnast honum.

Mikilhæfur forseti!?

Barak Obama er forseti Bandaríkjanna.  Verður hann mikilhæfur forseti?  Ég spái því. Hann hefur alla burði til þess.  Yfirvegaður, skynsamur, hugsandi en jafnframt klókur og þess vegna hæfilega ósvífinn.  Bandaríkjamenn hafa vonandi eignast leiðtoga til góðra verka.  Maður hneigist hins vegar til að spyrja innan úr okkar brotna húsi:  Hvar er okkar Obama?  Kannski er þetta röng spurning. Hvorki vaxa upp miklir leiðtogar með lítilli þjóð eða eiga að gera það. Vísast er ekki hollt að leita að slíkum.  Og þó, við þyrftum einhvern sem gæti stýrt vilja þjóðarinnar í hagstæðan farveg.  Þetta er allt að molna hjá okkur eins og er.

Obama kjörinn forseti