Hvar er leiðtoginn? Hvar er stórmennið?

Kosturinn við þessar gríðarlegu sviðsetningar  og miklu ræður  er að draumar verða til. Menn og konur horfa fram háleitir og háleitar - horfa inn í framtíðina, túlka drauma sína, hrífa fólk með sér.  Ég er að tala um Bandaríkin sem eiga nú athygli okkar vegna flokksþings Demókrata.  Forsetaembætti Bandaríkjanna er öðrum þræði hugsað fyrir leiðtoga þjóðar sem stappar í hana stálinu, minnir hana á drauma hennar, drífur hana áfram, fær hana á góðum stundum til að gleyma fátæktinni, misskiptingunni, óréttlætinu og af og til koma fram menn sem berjast gegn óréttlætinu, færa þjóð sína fram á veginn. Forsetaembættið er öðrum þræði embætti draumanna. Við þyrftum svona embætti, við þyrftum svona menn og konur.  Hvar er okkar Barack Obama? Hver er okkar Hillary?  Gæti maður af afríkönskum uppruna orðið forsætisráðherra eða forseti hér? Gæti kona orðið forsætisráðherra hérlendis?  Hvar er leiðtoginn?  Hvar er manneskja draumanna?  Er hún kannski innilokuð á Bessastöðum?

Og hvar er stórmennið?  Voru Halldór Laxness og Sigurbjörn Einarsson, blessuð sé minning hans, síðustu stórmennin?  Er tími slíkra liðinn? 

Sigurbjörn Einarsson!

Útskýrði fyrir eitt hundrað eldri borgurum sem höfðu verið á rútuferðalagi hvers vegna  fáni væri í hálfa við  Þorlákskirkju.  Sigurbjörn Einarsson biskup hefði látist í morgun.  það fór kliður um salinn og stóð lengi, einstaka vasaklútur fór að auga.  Hann var ástsæll maður.

Að sigra tímann er eins og að.......!

Samkvæmt eðlisfræðingnum Fred Alan Wolf lifum við í mörgum samhliða heimum og skreppum á milli þeirra. Fortíð, framtíð og nútíð eru ekki til heldur lifum við samtímis í framtíð, nútíð sem fortíð. Ég kann vel við svona kenningar. Reyndar hef ég uppgötvað að það er jafn auðvelt að hafa áhrif á fortíðina og framtíðina.  Fortíðin er ekki til, aðeins hugmynd okkar um hana og smásögurnar sem við berum með okkur um okkur sjálf og móta nútíðina eru ekki réttar því að rétt útgáfa er ekki til. Þannig bera niðurdregnir menn með sér niðurdregnar sögur úr fortíðinni en hresst fólk hressari útgáfur.  Ég er lagður af stað í það ferðalag að sigra tímann. 

Gamli maðurinn

Gamli maðurinn veifaði á eftir mér. Stirðri hendi með æðaberum stirðum bláhvítum fingrum.  Augun eilítið sigin í augntóttir. Hann vildi ekki sleppa mér - óskyldum -eins og ég væri síðasta hálmstrá hans - síðustu tengslin við lífið. það var eitthvað einmanalegt við þannan gamla mann. Hann hafði sýnt mér myndir af konunni og börnunum, stoltur, nánast grátklökkur, einmana gamall maður.

Frábær ræða Hillary !

Bandarískir stjórnmálamenn eru einstakir þegar kemur að ræðutækni og Hillary Clinton er þar engin undantekning. Ræða hennar í nótt á flokksþingi Demókrata var vel uppbyggð og snilldarlega flutt. Hún nefndi Obama 9 eða 10 sinnum í ræðu sinni og lýsti yfir afdráttarlausum stuðningi við hann vegna þess að nauðsynlegt væri fyrir þjóðina að fá Demókrata í forsetastól eftir átta ár af Georg Bush. En eins og stjórnmálaskýrendur bentu strax á þá sagði hún ekki meira en hún þurfti um Obama, lofaði ekki karakter hans né eyddi orðum að því hve góður forseti hann yrði.  Sem sagt; Frábær ræða, lýsti heiðarlega yfir stuðningi við Obama en ræðan þjónaði þó fyrst og fremst hennar framtíðarmarkmiðum að fara fram 2012 eða 2016.

Annars er Obama lentur undir í könnunum og Clintonhjónin eiga sviðið á landsþingi Demókrata kvöld eftir kvöld.  Og MacCain er vís til að skyggja á lokakvöldið þegar Obama á að skína með því að tilnefna Mitt Romney sem varaforseta sama dag.

Fer Obama sömu leið og Dukakis?

Ég deili þeirri skoðun með mörgum að Demókratar hafi kastað frá sér komandi kosningum með því að velja ekki Hillary Clinton sem frambjóðanda. Obama einfaldlega venst illa, stendur fyrir ósköp fátt á meðan McCain virkar hlýr og yndislegur kall.  Málið er að Obama mun tæpast ná til millistéttarinnar sem fylkti sér um Hillary. það fólk er byrjað að sjá Hillary fyrir sér sem frambjóðenda 2012 tapi Obama nú og það gæti orðið honum hættulegt.  Annars virðist Rebúbikönum vera að takast það sama og 1988 þegar þeir máluðu Dukakis upp sem ógnar frjálslyndan mann. Herferð þeirra nú gegn Obama gengur út á það sama og þeir spila líka á útlit þeirra en Dukakis er sonur grískra innflytjenda og ber það með sér á sama hátt og Obama ber með sér afríkanskan uppruna sinn.

Nú verður framboðið aðeins skemmtilegra!

Skynsamlegt hjá Obama að velja Joe Biden.  Josep Biden er orðheppinn húmoristi sem ætti auðvitað að verða forseti.  Hann væri sjálfsagt orðinn það ef hann hefði ekki stælt ræðubút frá Neil Kinnock leiðtoga Breska Verkamannaflokksins. það var í aðdraganda kosninganna 1988 þegar Dukakis, sem Bush eldri rústaði, varð frambjóðandi Demókrata.  Kinnock flutti með sér ferskan stíl eins konar þeirra tíma útgáfu af ,,Ég á mér draum" með gegnumgangandi þrítekningu og þeir sem voru að kveðja sér hljóðs á þessum tíma stældu þetta meira og minna.

Ég er hins vegar ekkert of bjartsýnn fyrir hönd Barak Obama.  Þegar Obama fær t.d.  tækifæri til að slátra andstæðingi sínum með beittum húmor gerir hann það eins illa og hægt er. Þegar mannvitsbrekkur segja að Obama hafi valið Biden vegna þekkingar hins síðarnefnda á utanríkismálum bendi ég á að hann hefur frekar valið hann vegna þeirarr leiftrandi kímni sem hann á tíl.

Segir Obama viðurkenna reynsluleysi

Sterkustu víkingarnir!

,,Pabbi, komu ekki sterkustu víkingarnir til Íslands?"  Rúnar Baldursson 6 ára eftir að hafa horft á umfjöllun Kastljóss um leik Íslendinga og Spánverja.

Í hlutverki Galla!?

Íslensku hanboltamennirnir minna mig á Asterix og Obelix hina ósigrandi Galla úr smáþorpinu sem rústuðu alltaf Rómverjum enda áttu þeir töfradrykk en við gerum þetta án slíks eða hvað? Og mér líður svipað' og þegar Íslendingar voru að spila um Bermudaskálina í Bridge. Íslendingarnir voru bara bestir þá eins og nú en maður ætlaði aldrei að trúa því. Vonandi verða handboltamennirnir  í hlutverki Galla á Sunnudaginn og og Gallar (Frakkar) í hlutverki Rómverja.  Þessir handboltaleikir virka ótrúlega á tilfinningar manns. Maður hagar sér eins og ídíót meðan á leiknum stendur. Maður er þá ekki heimsborgari í fullkomnu jafnvægi eins og maður hélt.

Út frá dagbókum Matthíasar!

Dagbækur Matthíasar (Johannessen) minna okkur á að fortíðin er jafn óviss og framtíðin. Við vitum að sönnu ekki allt um það hvað gerist í framtíðinni en við vitum sennilega enn þá minna um það sem gerist í fortíðinni. Nútíð já.  Foríðin er ekki eitthvað fast og bundið heldur sú upplifun sem við höfum af henni hvert og eitt og þessi upplifun breytist.  Í framtíðinni munum við vita meira um fortíðina en við gerum nú en aldrei vita allan sannleikann frekar en um framtíðina því að ekkert gerðist óháð mismunandi upplifunum á því sem gerðist.

Þjóðir hafa tilhneigingu til þess að dvelja við og  upphefja það skásta úr fortíð sinni. Þess vegna verða bæði Davíð Oddsson og Ólafur Ragnar sveipaðir hetjuljóma þegar fram líða stundir (en eins og allir vita mætti auðveldlega gera skúrka úr báðum eins og úr flestum þeim sem sagan upphefur).

Við sem persónur berum með okkur sögur úr fortíðinni og þær móta okkur.  Flestir draga sig niður með óþægilegum minningum sem verða óþægilegar síendurteknar möntrur hugans. Það fólk á að endurhugsa þessar örsögur.  Það er til annað huglægt mat á því sem gerðist. Endurskrifum smásögur fortíðarinnar sem hafa verið að hrjá okkur.  Sjáum jákvæðu hliðarnar! Var þetta akkúrat svona?  Sjáum kómísku hliðina. Skreppum afturí tímann og upplifum hlutina með jákvæðari hætti. Drögum þann lærdóm af dagbókum Matthíasar að ekki er allt sem sýnist.  Gerum okkur svo ferð til framtíðar og teiknum upp það sem við viljum sjá. Framtíðin er nefnilega alveg eins óráðin og fortíðin.  Og við getum mótað hana ekkert síður en fortíðina. Góðan daginn.