Öfgamenn tapa umræðunni - rökrætt við Lars Biderup-

Mega menn og samfélög ekki setja sér siðferðilegar skorður?  Er nauðsynlegt að særa tilfinningar fólks? Er nauðsynlegt að hæða og spotta trúarbrögð? Einkum þau trúarbrögð sem ekki hafa frelsast til fullkomnunar (eins og manns eigin)? Þessar og þvílíkar spurning fæst Lars Grassem Binderup við í viðtali við Kristján Jónsson í Mogganum í dag.
Binderup ver teikninganar í Jótlandspóstinum.  Það verði að ryðja brautina fyrir múslima að gagnrýna sína eigin trú.  Rétt, en að mínu viti voru teikningarnar slæm leið til þess.   Í raun og veru gerðu skopmyndirnar  hófsömum múslimum um víða veröld erfitt fyrir. Ég er heldur ekki sammála Binderup í því að nauðsynlegt sé að særa tilfinningar fólks og hæða það til þess að útvíkka mörk tjáningarfrelsisins.  Er þá nauðsynlegt að prófa allt sem leyfilegt er?  Gæti ekki í  þessum efnum gilt hið fornkveðna. Allt er leyfilegt en ekki er allt gagnlegt. Spyrja má hvort að engir huldir leyndir dómar megi þá vera til?  Ekkert heilagt? Er nauðsynlegt að opna(með þjösnaskap) alla slíka dóma til þess að uppræta óréttlæti og illsku? Er leið Bindenurg ekki vörðuð leið til plebbísks samfélags, án siðferðilegra skorða. Samfélags án gilda svo sem kurteisi og nærgætni? Eina viðmiðið verði að nauðsynlegt sé að allt leyfist?
Þegar Biderup víkur að ástæðum fyrir því að múslimar aðlagist ekki nógu vel í vestrænum samfélögum er ég sammála honum.  Þeir þurfa einfaldlega að búa við jafnan kost við aðra samfélagsþegna þegar kemur að aðgangi að menntun, atvinnu og húsnæði.  Ég er ekki sammála honum um það að trú og menningu minnihlutahópa sé veitt nein sérstök vernd eins og nú er háttað!!  Er það ekki rökrétt afleiðing af okkar vestræna samfélagi að minnihlutahópar eigi eins og aðrir rétt á því að stunda sína trú og sína menningu?  Er gert nokkuð umfram það?  Er ekki hlutverk hins vestræna samfélags að tryggja þennan rétt? Það er að vísu vel hugsað að varasamt sé að líta svo á að ein menning útiloki aðra og það myndist við/þeir ástand í samfélagi.  En þarna ætti hin sterka mulningsvél samfélagsins að koma sterk inn.  Ef allt er með felldu myljast menn saman. Hugmynd mín er sú og að sumu leyti hugmynd Binderups er að gæti menn að því að tryggja réttlæti og jafnan aðgang í einu samfélagi og rökræði niður fólkið sem stjórnast af óttanum og heiftinni( sammála Binderup í því að öfgamenn tapi umræðunni), þá virki samfélagið þannig að það verði raunverulegt samfélag fólks sem hefur heilbrigt samneyti hvert við annað.

Rússar hafa forskot.....

Símakosning tryggir Rússum visst forskot þar sem stórir þjóðernisminnihlutar eru í löndum sem liggja að Rússlandi. Slíkt er tilfellið í Eistlandi, Lettlandi og Litháen.  Helmingur Úkraínumanna hefur Rússnesku að móðurmáli og svo mætti áfram telja.  Tyrkir koma ávallt sterkir inn þar  sem þeir eru stór þjóðernisminnihluti víða t.d. í Þýskalandi sem alltaf metur Tyrkland mikils í þessari keppni. Annars greiðir fólk yfirleitt nágrannaþjóðum atkvæði og er það að vonum.  Óvenju greinlegt var þetta með Norðurlandaþjóðirnar nú.

Við á mínu heimili horfðum á keppnina í Norska sjónvarpinu. Bæði var það að rödd Sigmars, íslenska kynnisins lá of hátt fyrir minn smekk og svo hitt: Í keppninni voru frábær innskot sem Norðurlandaþjóðirnar sýndu en íslenska sjónvarpið skaut inn auglýsingum af plebbaskap sínum. Hversu lengi ætla Íslendingar að una því að borga fyrir það að vera útsettir fyrir auglýsingar sí og æ? Þetta mengar hugann á fólki.  Gerir fólk neyslusinnaðra og eykur þar með verðbólgu. Annars var þetta flott keppni og við reyndum að kenna börnunum hvað höfuðborgirnar heita.  Við erum svo frábær.  Lagið íslenska var það því miður ekki að þessu sinni en flutningurinn var frábær.

Ísland endaði í 14. sæti

Úrelt fyrirkomulag sveitarstjórnarmála!

Skipulagsmál eru aðalhöfuðverkur sveitarstjórna og sá þáttur sem þær virðast ráða síst við. Þetta er flókinn málaflokkur.  Skýrslur og greinargerðir í einu virkjunarmáli eru á við meðalkúrs í háskóla og alveg vonlaust að fólk sem sinnir sveitarstjórnarstörfum með fullri vinnu geti sinnt þessu af neinu viti. Vegna þessa safnast hið raunverulega vald í hendur sérfræðinganna hjá Landsvirkjunum eða Orkuveitum og einnig bæjartæknifræðinganna og bæjarstjóranna.  Þessir síðasttöldu hafa hins vegar yfirleitt of mikið á sinni könnu og verða kannski fórnarlömb líka.

Í stærstu sveitarfélögunum er þetta vel launað aðalstarf. Það er nauðsynlegt.  Í flestum öðrum sveitarfélögum er þetta illa launað aukastarf. Það er kannki í lagi í litlum sveitarfélögum sem samanstanda af byggðarkjarna og sveitinni í kring. En þetta gengur alls ekki í flóknum sveitarfélögum með mörgum byggðarkjörnum eða sveitarfélögum sem teygja sig upp um fjöll og firndinni með háhitasvæðum og lághitasvæðum og náttúruperlum, jökulám og guð má vita hverju.

Þetta gekk meðan fjallskil voru helsta viðfangsefnið.  En þá var öldin önnur er Gaukur stökk á stöng.

Skipulag sveitarstjórnarmála er úrelt.

Hveragerðisarmur Sjálfstæðisflokksins!

Sjálfstæðisflokkurinn verður að fá bæði debet og kredit fyrir afnám Bitruvirkjunar. Þrátt fyrir álit Skipulagsstofnunar var engin ástæða til að hætta við virkjunina í einum grænum. Það gerði hins vegar meirihluti stjórnar Orkuveitu Reykjavíkur örfáum tímaeiningum eftir úrskurðinn.

Nú er það svo að Sjálfstæðisflokkurinn hefur hreinan meirihluta í bæjarstjórn Ölfuss og hreinan meirihluta í bæjarstjórn Hveragerðis.  Orðið í sveitinni segir augljóst að Hveragerðisarmur Sjálfstæðisflokkins hafi orðið ofaná og haft undir Þorlákshafnararm flokksins.  Ástæðuna segja menn þá að Sjálfstæðismenn hér niðurfrá séu svo flokkshollir að flokkurinn sé löngu hættur að taka tillit til þeirra.  Er Suðurstrandarvegurinn nefndur í þeim efnum.

Vel tengdir forystumenn í sveitarfélögum eru í sambandi við forystumenn í sínum flokkum. Þannig hefur verið hnippt í Orkuveituna þar sem Sjálfstæðisflokkur einn hefur (ekki alveg hreinan) meirihluta og aldrei þess vant tók sá meirihluti af skarið.

Nú má það vel vera að afnám Bitruvirkjunar hafi verið mikil blessun. Um það fjallar þessi pistill ekki. En Ölfusingar eru sárir. Þeir geta þó sjálfum sér um kennt. Seldu burt í álver rafmagn úr öðrum virkjunum á Hellisheiði í stað þess að gera þá kröfu að það rafmagn færi í atvinnustarssemi hér.  Til málsbóta hafa þeir það að slík hugsun var ekki á hverju strái fyrir sex til átta árum.

Hitt er svo umhugsunarefni að Bitruvirkjun varð e.t.v. fórbnarlamb úreltrar sveitarfélagaskipunar (sbr. færslu mína hér um daginn). Hver veit nema Bitruvirkjun hefði orðið að veruleika ef Hveragerði hefði haft skipulagsvaldið og orðið sjálft að bera ábyrgðina á því að hafna virkjuninni. Það hleypti illu blóði í þá að Þorlákshöfn gæti skipulagt landið við þeirra bæjardyr og þess vegna breytt náttúruperlu í iðnaðarsvæði.

En tæplega hafa Ölfusingar sagt sitt síðasta orð. Þeir eiga röskan sveitarstjóra sem var í farabroddi ungra sveina frá Djúpavogi sem fór suður forðum til að fella Þorstein Pálsson og kjósa Davíð Oddsson.  Það hlýtur að hafa myndast inneign......eða er stund hefndarinnar runnin upp??

Um aðlögun og samlögun fólks - Hugsað upphátt -

Varðandi aðlögun aðkominna og þeirra sem fyrir eru.  Það er ekkert flóknarar en það að allir hlíta lögum þess lands sem þeir búa í. Siðir, venjur og sérþarfir eru svo viðfangsefni hverrar tíðar enda rúmist það innan ramma löggjafar og stjórnarskrár.

 Á Íslandi  ríkir trúfrelsi.  Það er mikilvægt að allir njóti þess frelsis í orði og á borði. Það er mikilvægt að allir hafi jafnan aðgang að vinnu án tillits til þess hvort afi þeirra bjó vestur í Dölum eða í Pakistan.  Það er mikilvægt að siðir og venjur sem fólk tekur með sér frá upprunalandinu séu virtir svo fremi sem þeir brjóti ekki í bága við lög og stjórnarskrá. Það er mikilvægt að réttindi sem eru varin í stjórnarskrá og með lögum gildi fyrir alla.

Skylda til aðlögunar er flókið mál.  Það er mikilvægt að allir sem hér eru til frambúðar læri íslensku. En hæpið að gera það að skilyrði fyrir dvalarleyfi. Það getur bitnað á þeim sem síst skyldi –ömmunni eða móður fimm barna.

 Það er að hluta til rétt (hjá Agli Helgasyni) að Frakkar aðhyllist ,,samlögun” (assimilation) en ekki ,,aðlögun” (integration). Það er rétt að því marki að þeir viðurkenna ekki formlega rétt neinna minnihlutahópa.  Allir eru Frakkar. Aðrar þjóðir eins og t.d. Norðmenn hafa formlega minnihlutahópa sem hafa ýmis réttindi t.d. til að nota sitt eigið tungumál.  Þetta á við t.d. um Skógfinna og Sama.

 Við Íslendingar erum eins og Frakkar (og þess vegna Tyrkir) að þessu leyti.  Við höfum enga formlega minnihluta með réttindi.

 Það þýðir ekki að Frakkar stundi ekki gagnkvæma aðlögun ,,integration”.  Hún er þó misheppnaðri hjá þeim en mörgum öðrum sbr. óeirðirnar í kringum París. Ástæðurnar óeirðanna voru fyrst og fremst þær að ungir Frakkar með Afrískan uppruna hafa síður náð að mennta sig en Frakkar með uppruna á Bretagne skaganum og það að sami hópur hefur verið beittur misrétti á vinnumarkanum. Sem sagt ,,gagnkvæm aðlögun” hefur ekki tekist sem skyldi.

 Frakkland er þó fjölmenningarsamfélag og getur aldrei orðið annað.

Fjölmenningin takk fyrir!

Í athugasemdarkerfinu mínu kemur greinilega í ljós að margir Íslendingar sem hafa verið búsettir erlendis hafa komið sér upp þeirri hugmynd að allt sé þar í miklum voða vegna útlendinga.  Menn móðgast sjálfsagt voðalega við mig ef ég rek þetta til fábreytni í uppvexti hjá fólki sem hefur alist upp við það að þekkja alla í þorpinu sínu og deila með þeim litarhætti og trú.

Heimurinn er ekki einsleitur og hefur aldrei verið.  Fjölmenningarsamfélögin í norðri eru ekki eins fjölbreytt og samfélögin sunnar í álfunni hafa alltaf verið.  Skírskota ég þá til þess svæðis sem tilheyrði Ottóman heimsveldinu. Jafnvel eftir að þessar fáu konur með börnin sín koma til Akraness verður íslenskt samfélag tiltölulega fábreytt.  Við þurfum að bæta úr því hið snarasta svo að ungt íslenskt fólk framtíðarinnar leggist ekki í örvæntingu og hugarvíl þegar það kemur til útlanda og sér þar fólk af ýmsu tagi, sumir með skruplur á höfðinu, aðrir jafnvel berfættir, sumir dökkir á hörund, aðrir ljósir og svo allt þar á milli.

Mönnum verður tíðrætt um Svíþjóð enda hafa margir Íslendingar verið þar sem útlendingar í vinnu. Margir af þeim sem gera athugasemdir geta varla andað vegna allra þeirrar samfélagslegu óreglu sem skapast að þeirra dómi af öðrum útlendingum.  Í Svíþjóð sér maður fólk hvaðanæfa að. Fjöldamargir hafa komið til að vinna. Svíar hafa einnig verið duglegir að taka á móti flóttamönnum. Og þeir hafa gert það mjög vel.  Samkvæmt athugunarkerfi Evrópusambandins (Norðmenn eru þar með ekki Íslendingar) standa þeir sig best ESB þjóða (og Norðmanna og Kanadamanna) í aðlögunarpólitík.  Er þá tekið tillit til löggjafar á því sviði, réttinda flóttamanna, möguleika innflytjenda til að fá fjölskyldur sínar, möguleika þeirra til að taka þátt í pólitík o.s.frv.
 
Um 70% Svía telja þó að innflytjendur verði fyrir misrétti í landi þeirra og vilja bæta þar úr.

Eitt af því sem menn hafa áhyggjur af og mættu hafa áhyggjur af hér er Gettóvæðing þ.e. að segja að innflytjendur þjappist saman í hverfi. Þetta er eðlilegt fyrirbrigði.  Fátækir hafa á öllum tímum lent í ákveðnum hverfum borga. Vitaskuld ber að sporna við því.  Hver borgarhluti á í hinum besta heimi að gefa sem gleggsta mynd af hverri þjóð (Arnarnesið athugi það).

Um Gettóvandann skrifaði ég í gær og læt það fljóta hér með sem lokaorð:

Gettóvæðing: Fólk frá sama landi hefur tilhneigingu til að búa nálægt hvert öðru en aðalvandinn liggur í öðru. Fyrir það fyrsta liggur hann í því að flestir innflytjenda eru lágtekjufólk og leita því í sömu ódýru hverfin. ,,Innfæddir" þá tilhneigingu til að leita í burtu.  Í öðru lagi er ,,sjáanlegum" útlendingum mismunað þ.e. fólk í ,,betri" hverfum vill ekki selja þeim eða leigja. Þá virðist litlu breyta þó að menn séu fæddir í ,,nýja" landinu, tali málið og hafi menntað sig vel. Gettóvæðingin er því flókið mál. Engum einum að kenna. Stjórnvöld leitast við að brjóta þetta upp með ýmsum ráðum t.d. með hönnun, borga og hverfa en einnig með því að gera það ólöglegt að mismuna fólki eftir uppruna eða litarhætti eða trú.

Fjölmenningarsamfélagið er komið til að vera.  Hvort sem okkur líkar betur (mér) eða ver (sumir lesendur).
Þeir sem leggjast í það að böðlast á móti gera engum gagn.  Menn verða að gera það upp við sig á hvaða vogarskálar þeir ætla að leggja krafta sína.

Klisjur sem sökkva inn!

Ein af þeim klisjum sem útlendingafælnir menn klifa á er að allt sé að fara fjandans til í útlöndum vegna útlendinga.  Þetta er rangt.  Noregur og Svíþjóð svo ég haldi mig við þau hafa á undanförnum áratug tekið á mótí gríðarlegum fjölda flóttamanna auk allra þeirra sem komið hafa vegna vinnu og fjölskyldusameiningar. Þessi þjóðfélög loga ekki stafna á milli eins og oft er látið liggja að hér. Þau eru félagslega og efnahagslega sterk  fjölbreytt og áhugaverð.  Lífið þar gengur vel fyrir sig.  Á vegum stjórnvalda er unnið gríðarlega mikið starf til þess að auðvelda fólki þátttöku í hinu nýja samfélagi.  Bæði Noregur og Svíþjóð taka mjög alvarlega ábendingum Evrópuráðsins (ECRI). Reyna skipulega að taka þær inn. Takmark stjórnvalda í þessum ríkjum er það sama og Evrópuráðsins: Þjóðfélag án mismununar. Í báðum þessum ríkjum eru stjórnmálasamtök sem reyna að gera út á útlendingaandúð –Demókratarnir í Svíþjóð og Framfaraflokkurinn í Noregi sem fékk 22% atkvæða í síðustu kosningum.  Hvorugur flokkurinn er af öðrum flokkum talinn stjórntækur.

Dregið hefur úr fjölda flóttamanna sem hlotið hafa landvistarleyfi á undanförnum tveimur árum. Það má segja að þjóðirnar séu að pústa eftir að hafa staðið sig mjög vel undanfarinn áratug. Forystumenn þessara þjóða vilja þó áfram standa sína plikt í alþjóðasamfélaginu.

Mér finnst að blaðamenn mættu gera meira af því að tala við málsmetandi menn ytra um þessi mál. Þessar klisjur sem ég minntist á í upphafi sökkva of mikið inn. 

,,Þegar foringinn hefur veifað"

Ég þarf eiginlega ekki að taka það fram að ég hef megnustu skömm á málflutningi Magnúsar Þórs Hafsteinssonar á Akranesi þegar hann fjallar um móttöku flóttamanna og reyndar líka þegar hann fjallar um  þá sem hann hefur starfað með.  Óskandi væri nú að hann sæi að sér sá í grunninn sá góði drengur.

 Mér finnst sem sagt málflutningurinn með ólíkindum.  Sérstaklega sé þess gætt að Magnús er varaformaður í stjórnmálaflokki sem hefur náð inn þingmönnum.  Eg leyfi mér að efast um að varformenn danska Þjóðarflokksins, norska Framfaraflokksins og  FP í Austurríki svo aðeins séu nefndir þrír flokkar sem hafa allan vara á í sambandi við innflytjendur hefðu leyft sér málflutning á borð við Magnúsar gagnvart tilteknum hópi flóttamanna sem ætlað var að fara á sérstakan stað á tilteknum tíma.  Það mátti vera hverjum heilvita manni augljóst að það yrði ekki aftur snúið án þess að Skaginn setti niður innanlands og Ísland í  samfélagi þjóðanna. Að hefja málflutning á borð við þennann við þær kringumstæður af málsmetandi manni er í besta falli hugsunarleysi í versta falli siðleysi því að það gæti bitnað beint á því fólki sem við ætlum og munum veita skjól.

 Það eru alltaf einhverjir sem ganga of langt þegar foringinn hefur veifað.

Það er kominn tími til þess að Magnús Þór sjái að sér og hvetji aðdáendur sína til sýna hófstillingu og umburðarlyndi.  Að öðrum kosti hljóta Jón Magnússon, Kristinn Gunnarsson og Guðjón Arnar að afsegja hann ætli þeir sér sjálfir að vera stofuhæfir.

Ted Kennedy

Það fer um bandarísku þjóðarsálina þegar Edward Kennedy veikist.  Hann sjálfur og bræður hans John F. Kennedy og Robert Kennedy léku stórt hlutverk í  20. aldar sögu Bandaríkjanna.

Ted Kennedy hefur verið fulltrúi Massachusetts i Öldungadeild Bandaríkjaþings síðan 1962 og er talinn einn allra öflugasti öldungadeildarþingmaðurinn. Hann hefur einbeitt sér að félagsmálefnum, menntamálum, heilsugæslumálum, mannréttindamálum, umhverfismálum og  málefnum innflytjenda.  Honum hefur tekist betur en öðrum að koma fram málum með fulltingi bæði Repúblikana og Demókrata.  Honum hefur auðnast að  mynda bandalög og byggja brýr til að koma málum fram. Þá er hann frábær ræðumaður eða mælskumaður.  Áhrifamikill í ræðustól.

Ted Kennedy er talinn með öflugustu ,,legislatorum”. Við eigum ekki einu sinni orð yfir öfluga þingmenn í löggjafastarfi. Svo veik er íslenska löggjafasamkundan.

Egil Helgason sem borgarstjóra!

Hvers vegna í ósköpunum fá ekki Reykvíkingar að kjósa borgarstjóra sinn beinni kosningu eins og Lundúnabúar fá að gera.  Lundúnabúar hafa lyft af sér flokksræðinu að þessu leyti og fá fyrir vikið litríka og skemmtilega karaktera í borgarstjórasætið. Í þessum orðium er ekki fólgin gagnrýni á þá ágætu menn sem flokkarmir hafa séð okkur fyrir eins og Davíð Oddsson, Vilhjálm Vilhjálmsson og Ólaf F. Magnússon. En með flokksræðinu fáum við varla það litríka og óbundna fólk sem við eigum skilið.  Manneskjur ða borð við Hallgrím Helgason, Egil Helgason eða Guðrúnu Ögmundsdóttur.  Sérstaklega líst mér vel á Egil í þessu sambandi.

Breytum kosningalögunum. Beina kosningu í embætti borgar- og bæjarstjóra. Þetta er svo valdamikið fólk að við eigum að hafa beint val.  Niður með flokksræðið.

Embætti borgarstjóra 100 ára