Ekki þrengja að öldruðum!

Í fréttum að loka eigi öldrunardeild á Landakoti. Það er misráðið.  Endurhæfinfgardeildir, hvíldardeildir og hjúkrunardeildir fyrir aldraða og veikburða eru of fáar í Reykjavík.  Ég hef kynnst því bæði sem aðstandandi og sem prestur.  Ekki klípa af þarna.  Lokiði frekar einu sendiráði. 

Erum við ekki örugglega best í einhverju?!

Heyrt hef ég bæði Seðlabankastjóra og fulltrúa í einhverri framtíðarnefnd ríkisstjórnarinnar lýsa því að horfurnar séu góðar og aldrei að vita nema Ísland gæti orðið best í því að ná sér upp úr kreppum – Ísland gæti orðið öðrum þjóðum lýsandi fordæmi í því hvernig á megi sér upp úr kreppum á hratt og vel.  Orðfæri þetta minnti óþægilega á orðfæri útrásartímans – þetta hugsanaferli að Íslandi þurfi eða geti orðið best í heimi. Eftir að hafa talið sig vera snillinga í viðskiptum, bestir af öllum, og runnið rækilega og háðulega á rassinn þá skulum við samt vera best í einhverju – nú í því að standa á fætur ef ekki öðru. Og hinn norski Seðlabankastjóri hefur smitast af þessum barnalega þankagangi.  Erum við ekki örugglega best í einhverju?

Aðild að ESB sjálfsögð og óhjákvæmileg!

Það þarf ekki annað en að hafa fylgst með þróun mála á Íslandi og í Evrópu með öðru auganu til þess að sjá að aðild Íslands að Evrópusambandinu er óhjákvæmileg.  Og það mun verða mikið gæfuspor fyrir íslenska þjóð sem á samleið með öðrum þjóðum Evrópu.  Lífskjör munu stórbatna við inngöngu í ESB og mannréttindaumhverfi verða betra og öruggara.  Ýmsir sérhópar berjast með oddi og egg gegn aðild þar á meðal  bændaforystan.  Barátta hennar gegn aðild er hún í raun og veru barátta gegn því að við lögum okkur að framtíðinni því að ofurtollar á innfluttar landbúnaðarvörur munu hverfa á næstu misserum m.a. að kröfu sjávarútvegisins sem mun að óbreyttu missa aðgengi sitt að mörkuðum í Evrópu. Náist góðir samningar við inngöngu gæti byggð eflst víða um land sérstaklega á landssvæðum fjarri Reykjavík.

Andstæðingar hafa afvegaleitt umræðuna og útbreytt þann misskilning að við aðild töpuðum við yfirráðum yfir auðlindum okkar. Ekkert slíkt mun gerast – þetta er ekki sameignarbandalag. Við munum ekki eignast neitt í ánni Rín og þjóðverjar ekkert í Þjórsá.  Við munum engan jarðhita eignast á meginlandinu og íbúar þar engan hér – ekkert frekar en nú er.  Við verðum auðvitað að passa upp á sjávarútveginn eins og annað en svo gæti farið í aðildarviðræðum að raunverulegt eignarhald á auðlindinni kæmist nær íslensku þjóðinni en nú er.

Sjálfstæðisflokkurinn virðist vera að skynja kall tímans í Bjarna Benediktssyni og Þorgerði Katrínu Gunnarsdóttur.  Megi lesa úr landsfundarályktun flokksins vilja til þess að kanna kosti aðildar til þrautar kann að vera að módelið sem hvarf í hruninu þ.e. samstjórn Samfylkingar og Sjálfstæðisflokks gangi í endurnýjun lífdagana. Þetta óttast Vinstri grænir og liggja nú í Samfylkingunni að gefa bindnandi yfirlýsingu fyrir kosningar um samstarf eftir kosningar. Þá yfirlýsingu fá þeir aðeins verði þeir leiðitamir í umsóknarmálum. Samfylkingin er því komin í sterka stöðu – engin óttast framar samstjórn Sjálfstæðisflokks og Vinstri grænna (slík stjórn væri reyndar skelfileg tilhugsun þar sem einangrunarsinnar í báðum flokkum myndu ná höndum saman).  Framsókn er hins vegar úr leik og má þakka fyrir að ná 5% markinu.  Sá gamli flokkur er eins og leitamaður í á afrétti sem er orðinn óþarfur af því að smalarnir sitt hvoru megin við hann skipta á milli sín svæði hans.

Börn í Evrópu!

Þó að Evrópuráðið (Council of Europe) sé vöggustofa mannréttinda í Evrópu þá hefur Evrópusambandið verið að gera sig gildandi í mannréttindastarfi. Nú síðast með stofnun ,,Grundvallarmannréttindamiðstöðvar” (Fundamental Rights Agency (FRA))sem í dag sendir frá sér skýrslu um hvernig megin passa uppá virðingu og réttindi barna í ríkjum bandalagsins. Fimmta hvert barn, segir þar, gæti lent í fátækt, mörg þjást vegna ofbeldis innan fjölskyldunnar og þau sem tilheyra minnihlutahópum verða oft fyrir barðinu á misrétti þegar kemur að menntun þeirra. Þá er það tilfellið að börn eru leigð eða seld og smyglað milli landa innan bandalagsins og inní það og útúr því til þrælkunar og eða kynferðislegrar misnotkunar .

Slóð að skýrslunni er á http://fra.europa.eu

Full ástæða er til að safna meiri upplýsingum um aðstæður barna hér á landi og tryggja vernd þeirra eins vel og kostur er. Í Evrópumræðunni mættum við gefa meiri gaum að því öfluga mannréttindastarfi sem þar er unnið á vettvangi Evrópuráðsins og í æ ríkara mæli á vettvangi Evrópusambandsins.

Fínn maður í heilbrigðisráðuneytinu

Tek ofan fyrir Ögmundi Jónassyni.  Það er sjaldgæfur eiginleiki að vera ekki gráðugur og normið hjá stjórnmálaelítunni er að taka að fullu lögvarin laun.  Í raun og veru ættu ráðherralaun að vera aðeins 20% ofaná þingfarakaup eða það sem skynsamlegra er.  Ráðherrar ættu að afsala sér þingmennsku og þar með þingfararkaupi.

Annars er greinilegt að í stól heilbrigðisráðherra er nú maður sem hefur kynnst kjörum fólks og ber hag þess fyrir brjósti.  Maður hlýtur að óska þess að hann fái tækifæri til að vera í heilbrigðisráðuneytinu næstu árin.  Í þessu embætti þarf að vera manneskja sem hugsar út frá sjónarhorni sjúklinga og starfsmanna.

Ögmundur fær ekki ráðherralaun

Hrunið og einstaklingurinn — ábyrgð okkar

Anna S. Pálsdóttir og Arnfríður Guðmundsdóttir, Baldur Kristjánsson, Hjalti Hugason, Pétur Pétursson, Sólveig Anna Bóasdóttir, Sigrún Óskarsdóttir og Sigurður Árni Þórðarson skrifa þessa grein í Morgunblaðið 22. mars:

 Eftir hrunið í haust hafa ágengar spurningar skotið upp kollinum og gömul spakmæli öðlast nýja merkingu. „Maður líttu þér nær“ og „maður þekktu sjálfan þig“ eru þar á meðal. Í anda þeirra viljum við sem þetta ritum þrengja sjónarhornið frá því sem verið hefur í fyrri greinum okkar og spyrja: Berum við hvert og eitt einhverja ábyrgð á þeirri stöðu sem upp er komin?

Þegar við lítum yfir árin frá aldamótum höfum við flest talið að hagur samfélagsins færi batnandi. Tekjur okkar og þjóðarbúsins jukust, kaupmáttur óx, velta heimila og fyrirtækja varð stöðugt meiri. Dag hvern fræddu fjölmiðlar okkur um vísitölur sem fæst okkar vissu hvað mældu en allar fóru stighækkandi. Heimsmynd vaxtarins var haldið að okkur sem náttúrulögmáli. Furðu margir voru þeirrar skoðunar að aldrei aftur mundi kaupmáttur minnka og kjör versna, að samdráttur heyrði sögunni til og að aldrei aftur kæmi kreppa.

Gengið í glansheim

Við þessar aðstæður gengu mörg okkar inn í glansheiminn, héldu á vit drauma um velsæld og ríkidæmi. Glanstímaritin gáfu tóninn. Unga, fallega, ríka og fræga fólkið urðu hetjurnar sem við bárum okkur saman við í laumi.

Í samanburði við hina ríku virtust kjör hins almenna borgara annars flokks. Manngildi þess sem stóð höllum fæti var jafnvel dregið í efa. Klassísk gildi sem felast í að sníða sér stakk eftir vexti, una glaður við sitt eða sjá fegurð hins smáa féllu í gleymsku. Heilluð af hugarfari útrásartímans freistuðu sum okkar þess að gera drauminn að veruleika: taka þátt í kapphlaupinu um lífsgæðin og uppskera okkar hluta af góðærinu. Ekki skorti hvatningu eða fyrirmyndir. Lífstílsþættir í ljósvakamiðlum og helgarkálfar með dagblöðum buðu upp á innlit, útlit, mat, drykk, ferðir, dekur, spa, heilsu, lúxus, munað, neyslu.

Of mörg okkar létu sér ekki nægja að dreyma heldur hrundu draumnum í framkvæmd. Láni var bætt við lán — bankaláni var aukið við lífslán. Heimsmynd hagvaxtarins renndi stoðum undir það mat að öllu væri óhætt. Húsnæði var stækkað, skipt var um eldhúsinnréttingu, einum bíl bætt við, keyptur jeppi, frístundahús byggt, farið á skíði, flogið í sól, boginn spenntur. Án þess að bera saman það sem aflað var og hitt sem var eytt — tekjur og útgjöld — voru lifnaðarhættir hins ríka smátt og smátt teknir upp án þess að hugað væri að hinu fornkveðna að betra sé að afla áður en eytt er. Greiðslukortin, yfirdrátturinn, neyslulánin og kaupleigan gerðu okkur mögulegt að berast á, sýnast, standast samanburð, sanna okkur í kapphlaupinu um lífsgæðin.

Það var auðvelt að láta hrífast af draumsýn útrásartímans ekki síst þegar stofnanir og ráðamenn sem við treystum drógu ekki upp rétta mynd af ástandinu. Góðærið sniðgekk þó sum okkar og önnur létu það ekki villa sér sýn. Fyrir þau verður skellurinn vonandi minni nú.

Dansað kringum gullkálfinn

Kreppan vekur til vitundar. Spurningar vakna um hvað sé þess virði að eftir því sé keppt, í hverju felst hamingja, verðgildi, lífsfylling, manngildi? Hefur líf okkar í góðærinu falist í einlægri leit að þessu gildum? Eða stöndum við ef til vill uppi með þá óþægilegu tilfinningu að hafa verið höfð að ginningarfíflum þeirra sem mótuðu lífsstíl neysluhyggjunnar, sjálfskipuðu tískulöggunum sem enn er víða hampað þrátt fyrir hrun þeirrar heimsmyndar sem gat þær af sér, heimsmyndar vaxtar og neyslu.

Þegar augum er rennt yfir íslenskt samfélag síðustu ára leitar ævaforn mynd á hugann: heillað fólk, konur og karlar, ungir og gamlir, í hröðum taktföstum dansi í kringum gylltan kálf, tákn hins veraldlega glæsileika og munaðar. Myndin lifir í tungumálinu eins og fjölmargar aðrar vísanir til hinna helgu ritninga. Sá sem dansar í kringum kálfinn hefur tapað áttum misst sjónar á markmiðum, gildum, verðmætum, í versta falli hætt að greina milli góðs og ills.

Hvar vorum við í góðærinu? Stigum við dansinn? Létum við glepjast? Sitjum við eftir slæpt, áttavillt, ráðvillt, skuldug, snauð? Þetta eru spurningar sem við eigum að láta okkur varða. Máttur sefjunarinnar er mikill og það þarf sterk bein og glöggt auga til að láta ekki heillast af þeim gylliboðum sem haldið var að okkur af verslunum sem buðu vöruna, fjölmiðlum sem sköpuðu væntingar og fjármálafyrirtækjum sem buðust til að kosta neyslu okkar á góðum kjörum. Gleymum því heldur ekki að í neyslusamfélagi er eyðsla talin af hinu góða, neysla metin sem dyggð. Að standa álengdar og una glaður við sitt þótt lítið sé þýðir í því samhengi að missa af vagninum, verða undir í kapphlaupinu.

Stund sjálfsþekkingar

Í kreppunni rennur upp stund sannleikans, tíminn þegar hvert og eitt okkar verður að horfast í augu við sjálft sig og fortíð sína. Fæst okkar geta borið höfuðið hátt og staðhæft að við höfum verið ósnortin, stikkfrí, séð í gegnum hillingarnar og haldið fast við klassísku gildin, nægjusemi, sparnað, fyrirhyggju og allt hitt sem kastað var á safnhauginn í góðærinu. Í kreppunni rennur upp stund sjálfsþekkingar og játningar — syndajátningar: Við vorum flest með í dansinum bara mislangt frá miðjunni sem allt snerist um, mislangt frá gullkálfinum. Kreppa er tími iðrunar, yfirbótar. Kreppa er andráin þegar við snúum baki við því sem var og byrjum uppá nýtt.

Nýr sáttmáli

Hrunið, kreppan, ástandið, byltingarveturinn sem við lifum, kallar okkur öll til nýrrar ábyrgðar. Okkur ber að gera nýjan sáttmála við okkur sjálf, börn okkar, barnabörn, landið og allt sem okkur er heilagt — sáttmála um að byrja uppá nýtt. Við ættum að strengja þess heit að frá og með þessum vetri afhjúpunarinnar munum við vera á verði, ekki trúa gagnrýnislaust þeirri heimsmynd sem að okkur verður haldið í framtíðinni. Við skulum vera sjálfum okkur trú. Við skulum sækjast eftir því einu sem við teljum rétt og bæði okkur og samferðafólkinu fyrir bestu. Aldrei aftur skulum við þegja yfir því sem við teljum satt eða láta undir höfuð leggjast að mótmæla því sem við teljum rangt eða falskt. Aldrei aftur skulum við láta segja okkur fyrir verkum, beygja okkur eða láta þagga niður í okkur.

Anna Sigríður Pálsdóttir
Arnfríður Guðmundsdóttir
Baldur Kristjánsson
Hjalti Hugason
Pétur Pétursson
Sigrún Óskarsdóttir
Sigurður Árni Þórðarson
Sólveig Anna Bóasdóttir

Þjóðfélag vonarinnar — félagslegt réttlæti

þessi grein birtist í Morgunblaðini 15. mars sl.. Höfundar: Anna S. Pálsdóttir, Arnfríður Guðmundsdóttir, Baldur Kristjánsson, Hjalti Hugason, Pétur Pétursson, Sólveig Anna Bóasdóttir, Sigrún Óskarsdóttir og Sigurður Árni Þórðarson:

Á undanförnum vikum höfum við sem þetta ritum velt fyrir okkur stöðu samfélagins eftir hrun efnahagskerfisins. Við höfum leitað í smiðju guðfræðinnar, sjónarhorn og viðmiðanir við greiningu eru sótt þangað. Við höfum rætt um sársaukann í samfélaginu og ranglætið sem þegnarnir hafa orðið fyrir. Við höfum talað um mikilvægi þess að sannleikurinn komi fram og að sáttargjörð sé forsenda fyrirgefningar. Kjarni trúarinnar er von og traust, sem eru grundvallaratriði í þeirri vinnu sem framundan er við uppbyggingu nýs samfélags.

Sólin nái að skína á alla

Við gætum reynt að lýsa tilfinningum okkar þannig að við höfum hrapað niður í djúpa gjá, liggjum skorðuð á botni hennar og getum okkur hvergi hrært. Það er stutt í uppgjöf og vonleysi. En við megum ekki gefast upp. Lítum upp að brúninni, þar sem dagsbirtan er, reynum að losa okkur og förum að fikra okkur upp á við. Það verður að finna nýja leið upp skorningana, ásana, gilin, en stefna ótrauð upp á við. Við verðum að vera samstíga. Vonin í bland við viljann verður að fá að gefa okkur vængi. Við skulum setja okkur það takmark að ná brúninni, saman. Þetta verður engin hraðferð, við hlaupum ekki við fót heldur tökum þetta skref fyrir skref. Okkur tekst þetta ef við vöndum okkur og höldum utan um hvert annað. Þegar upp er komið njótum við sólarljóssins saman, sumir dagrenningarinnar, hjá öðrum skín sól „á háum heiðum himni“ og einhverra bíður kvöldsólin.

Um leið og við leggjum áherslu á samfélagslega ábyrgð er mikilvægt að gleyma aldrei ábyrgð okkar sem einstaklinga, við eigum að láta okkur varða líf og líðan hvers annars. Veljum fólk til forystu með gott hjartalag.

Íslendingar vilja vinna, eru duglegir og uppátækjasamir, bjarga sér. Við skulum nota þá eiginleika rétt.

Hvernig verður gott samfélag til?

Von er einn helsti drifkraftur mannsins, von um betra hlutskipti og betri heim, von um réttlæti, von um sigur lífsins yfir dauðanum.

Það er öllum orðið ljóst að trúin á hina ósýnilegu hönd markaðarins sem átti að færa okkur velmegun er komin í þrot, hugmyndafræðin gekk ekki upp. Niðurstaðan er sú að óheftur markaður er siðlaus. Hin taumlausa markaðshyggja skildi eftir sig sviðna jörð, sló bæði leiðtoga og lýð blindu og orsakaði siðrof. En við eigum okkur von um að öllu miði fram. Til þess að það megi verða þurfum við að taka höndum saman. Við þurfum að kannast við sársaukann, mótmæla ranglætinu og stuðla að sáttargerð í samfélaginu. Við eigum að reyna að smíða eins réttlátt og gott samfélag og við getum. Eigi okkur að takast það er ekki nóg að horfa til hagfræði- eða stjórnmálakenninga heldur verðum við að tileinka okkur af alvöru þau gildi sem mörg hver eru kennd við Krist. Siðvæðingin byggir á klassískum húmanískum og kristnum gildum: Náungakærleika, vináttu, góðvild, umhyggju, hógværð, hófsemi og hjálpsemi. Við trúum því að þessa eiginleika eigum við að rækta með okkur sjálfum enda metum við þá mest í fari annarra. Þannig verður gott samfélag til. Við erum að tala um samfélag fólks sem lætur hjartað ráða för, fólks sem lifir eftir hinni einföldu ráðleggingu að „allt sem þér viljið að aðrir menn gjöri yður það skuluð þér og þeim gjöra“.

Gamla Ísland og hið nýja

Það hefur verið mikið rætt um hið gamla og nýja. Við teljum að ekki eigi að leitast við að endurreisa hið „gamla Ísland“. Það Ísland sem hrundi var afleiðing hins „gamla Íslands“, samfélags sem ekki var reist á traustum grunni jafnréttis, jafnræðis, jafnra tækifæra og réttlátrar skiptingar lífsgæða. Þess vegna fór sem fór. Við viljum Ísland sem tekur bæði hinu gamla og nýja fram.

Við köllum hið nýja þjóðfélag sem við ætlum að byggja upp þjóðfélag vonarinnar. Þjóðfélag vonarinnar er lýðræðislegt samfélag, það er frjálst samfélag – með aðgreindu löggjafarþingi, framkvæmdavaldi og dómsvaldi. Við viljum banka sem þjóna fólkinu en ekki öfugt. Allar stofnanir samfélagsins verða að vera gagnsæjar. Við viljum geta treyst því að lýðræði og réttlæti sé grundvöllurinn. Virðingin fyrir manneskjunni skal ávallt höfð í fyrirrúmi.

Mannréttindi í öndvegi

Í þjóðfélagi vonarinnar er áhersla lögð á velferð, góður gaumur gefinn hag fatlaðra, aldraðra, öryrkja, barna og allra þeirra sem ekki geta annast sig sjálfir. Þessi verkefni eru kjölfestan í velferðarsamfélaginu. Þau gefa lífinu gildi.

Mannréttindin eru hornsteinn hins nýja samfélags sem við sjáum rísa við dagsbrún. Virðingin fyrir manneskjunni, rétti hennar til lífs og lífshamingju skal vera miðlæg. Til greina kæmi að mannréttindasáttmáli Sameinuðu þjóðanna verði með einhverjum hætti felldur inn í stjórnarskrá Íslands. Við gerð hans lögðu saman mætir menn frá öllum helstu menningar- og trúarbragðasvæðum veraldar. Við ættum einnig að hafa að leiðarljósi 1. grein viðauka númer 12 við mannréttindasáttmála Evrópu sem bannar mismunun af hvaða tagi sem er afdráttarlausari en núverandi 65. grein stjórnarskrárinnar.

Sameign í orði og á borði

Biblían leggur áherslu á þjónustu mannsins við alla sköpun Guðs, ráðmennskuhlutverk. Sú ráðsmennska hefur vissulega verið misnotuð til þess að réttlæta rányrkju og hvers konar yfirgang gagnvart náttúrunni og jafnvel öðru fólki. Þetta er þó mikilvæg líking sem kallar okkur til sérstakrar ábyrgðar gagnvart umhverfi og samfélagi . Einkarétt og einkahagsmunum skal setja takmörk því ráðsmaðurinn er ekki herra og aldrei einræðisherra. Það byggir raunverulega á því að maðurinn hafi verið settur yfir sköpun Guðs og beri í senn að nýta hana og varðveita fyrir komandi kynslóðir. Við skulum hafa þetta í huga við myndun þess Íslands sem rís upp af rústum hins gamla. Gleypugangur liðins tíma sýnir okkur að það er óþarfi að gína yfir öllu. Við skulum leitast við að finna jafnvægi nýtingar og verndar. Njótum þess að eiga fallegt land og gjöful fiskimið. Þessi verðmæti eiga að vera sameign okkar ekki bara í orði heldur einnig á borði. Okkur er falin mikil ábyrgð og við eigum ekki að skorast undan henni. Skyndigróði gærdagsins er hrunin spilaborg, komum okkur útúr þeim hugsanagangi. Verum skynsöm og hugsum til komandi kynslóða um leið og við hugum að líðan hvers annars hér og nú. Við skulum halda vöku okkar, gjár hafa myndast í samfélaginu, hefjumst þegar handa við lagfæringar. Verkfærin eru ábyrgð, samvinna og réttlæti. Gætum þess framar öllu öðru að leyfa sólinni að skína á alla.

Höfundar eru guðfræðingar

Um nauðsyn þess að ganga í Evrópusambandið!

Mér hlýnar alltaf um hjartarætur þegar ég sé Evrópuráðskortið þar sem Ísland er upp í vinstra horninu en það kólnar heldur hjartað þegar Evrópusambandskortið þar sem Ísland liggur utanyrir ber fyrir augu. Ísland á heima með þjóðum Evrópu.  Það væri hörmulegt ef við einangruðumst frá nútíma samstarfi fullvalda þjóða í Evrópu.

Í menningarlegu tilliti, félagslegu tilliti og efnahagslegu tilliti eigum við best heima með öðrum þjóðum í Evrópu.  Segja má að ný heimsskipan sé að taka við af eldri skipan þar sem þjóðir vinna saman til heilla fyrir sjálfa sig og heiminn í heild.  Það væri hörmulegt ef við tækjum ekki þátt í því ferli. Aðeins með þáttöku í því ferli munum við varðveita sjálfstæði okkar.

Þegar það bætist við að augljóst að kjör Íslendinga munu batna við inngöngu í ESB þá er vandséð hvers vegna við ættum að standa fyrir utan?  Eða af hverju fóru Finnar, Svíar, Danir og Eistar sem voru nýsloppnir úr ánauð þarna inn?

Undanfarið hafa þær raddir verið háværar sem tala þannig að við inngöngu í ESB myndum við afhenda öðrum auðlindir okkar.  Þetta er hræðsluáróður.  Ástæðulaus hræðsluáróður.   Innganga í ESB gefur erlendu fólki ekkert meiri aðgang að íslenskum auðlindum en þeir hafa nú. Íslenskar auðlindir þ.á.m. bújarðir, mannvit  og fiskiskip verða áfram á Íslandi.  Auðvitað. Vitaskuld.

Sem betur fer virðist stjórnmálaelítan að vera að vakna til vitundar um nauðsyn þess að ganga í ESB. Þjóðin verður á sömu skoðun um leið og elítan fer að tjá sig, sem hún gerir að afloknum prófkjörum.

Segir samlíkingu við Ísland fáránlega

Vel mannaður Samfylkingarbekkur!

Að fundi loknum var hersingin með Íslendinginn í broddi fylkingar leidd út á Íslandstorg og hann látinn lesa áletrunina á skildinum eins og hún hljómar á Íslensku.  Það er gott að vera Íslendingur í Eistlandi en Ísland var  var eins og við vitum fyrsta landið sem viðurkenndi sjálfstæði Eistlands árið1991, 22. ágúst. Ég hef áður ekki fengið að boga leigubíl í Tallin vegna þessa..  Háskólaprófessor   bauð mér í mat gegn því að ég kenndi honum að bera fram nafnið Jón Baldvin Hannibalsson. Hér skal fullyrt að Ísland hefði ekki haft þor í að vera í farabroddi þjóða ef ekki væri fyrir það að Baldvin var utanríkisráðhera á þessum örlagatímum í sögu þjóða.  Og þeir gátu ekki notað hann í Samfylkingunni í Reykjavík.  Svakalega er þar vel mannaður bekkurinn.

Tökum á málum hælisleitenda af mannúð og myndarskap

Almennt talað finnst mér að við mættum sýna hælisleitendum meiri virðingu. Stytta þann tíma sem mál þeirra tekur - hælisleitendur eru á erfiðum stað í lífi sínu - sýnum því skilning.  Sjáum til þess að þeir geti notið allra eðlilegra mannréttinda m.a. þeirra að sækja vinnu og skóla.   Horfum til barnanna - og látum hagsmuni þeirra vega þungt. Tökum á móti fleirri hælilsleitendum.  Flestar vestrænar þjóðir taka á móti eins mörgum og þær geta. Víðast hvar eru þó hæli fyrir hælislausa ömurlegir staðir og ömurlegt að horfa upp á börn alast þar upp.  Ég hef komið víða á slíka staði í Evrópu.  Lega okkar og smæð og þar með fáir hælisleitendur ættu að geta gert okkur kleyft - umfram flest önnur ríki - að taka á málum hælisleitenda af mannúð og myndarskap.

Ísland eyðilagði hjónabandið